بررسی سبک های یادگیری دروس بالینی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی قم در سال 1398-1399

سبک های یادگیری یکی از عوامل موثر در یادگیری است که می تواند تغییرات نحوه دریافت و تعامل فرد با محیط به خصوص بالین را نشان دهد. ازآنجایی که وظیفه یاددهی و بهبود وضعیت موجود برای یادگیری دانشجویان در بالین ، یکی از وظایف مراکز آموزشی درمانی است، مطالعه حاضر با هدف تعیین سبک های یادگیری دانشجویان علوم پزشکی قم در آموزش بالینی اجرا شد.

مطالعه حاضر از نوع توصیفی مقطعی است و در سال1398تا 1399 با مشارکت 308 نفر از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی قم (رشته های پزشکی، پرستاری، مامایی و پیراپزشکی) انجام شد که به روش تصادفی طبقه ای در هریک از گروه های کارآموزی و کارورزی انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسش نامه استاندارد سبک های یادگیری کلب بود. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و آزمون کای اسکویر مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت.

یافته ها: 

میانگین سنی دانشجویان 3/4±7/23 سال، 9/54 درصد زن ، 1/45 درصد مرد و 64 درصد در مقطع کارشناسی و 36 درصد در مقطع دکترا بودند. 1/48 درصد از دانشجویان سبک یادگیری جذب کننده، 7/24 درصد سبک واگرا، 17/5 درصد سبک همگرا و 7/9 درصد سبک یادگیری انطباق یابنده داشتند. بین سبک یادگیری با رشته تحصیلی٬ اختلاف معنادار وجود داشت (03/0=P). سبک یادگیری با جنس، مقطع تحصیلی، وضعیت تاهل و سال تحصیلی (سال اول بالینی و سال آخر بالینی) تفاوت معنادار ندارد.

نتیجه گیری:

 باتوجه به اینکه سبک یادگیری اکثر دانشجویان جذب کننده و واگرا بود، بنابراین فراهم ساختن محیط های یادگیری متناسب با این سبک ها، برای یادگیری بهتر و کسب یا تقویت توانمندی های لازم در محیط های آموزشی و شغلی آینده حایز اهمیت است.