نقش عقل در فهم متون دینی از منظر علامه طباطبائی و شهید مطهری

مسیله نقش عقل و محدودیت‌های آن در شناخت معارف دین، همواره مورد بحث بوده است. برخی معتقدند که عقل هیچ نقشی در شناخت معارف دین ایفا نمی‌کند و گروهی دیگر نیز برای عقل نقش‌های مختلفی به ‌صورت حداکثری و حداقلی در شناخت قایل‌اند. کاوش‌های مقاله حاضر، بررسی عقل از منظر علامه طباطبایی و شهید مطهری است. بر پایه بازخوانی مبانی طراحی‌شده علامه، مسیله تعارض عقل و وحی اساسا منتفی است؛ زیرا عقل فلسفی عهده‌دار ارزیابی شروط سه‌گانه قطعیت وحی است. از‌این‌رو، وحی غیرمطابق با عقل قطعی فلسفی عملا به دایره ظنون کشانده شده، هیچ‌گاه وحی قطعی‌ای به‌ دست نخواهد آمد که با عقل قطعی در تعارض باشد؛ وحی ظنی برجای‌مانده نیز، به ‌دلیل «ظهور لفظی» صلاحیت حجیت و تقدم بر رهاورد تجارب بشری، یعنی فلسفه را نخواهد داشت. رویکرد فلسفی شهید مطهری به پرسش از رابطه عقل و دین این است که نسبت عقل و دین از اساسی‌ترین مسایل حوزه معرفت دینی و فلسفی است که از دیرباز ذهن اندیشمندان را به خود مشغول داشته و دیدگاه‌های متفاوتی را هم دامن زده است. نگاه شهید مطهری به اصول دین به‌مثابه مدخلی عقلی بر دیگر اجزاء منظومه دین، جایگاه عقلی ویژه‌ای برای اصول دین ترسیم می‌کند که به نوبه خود واجد ارزش فلسفی است.