بررسی نقش اشتیاق شغلی بر استرس شغلی و تاب آوری پرستاران

تاب آوری پرستاران در تحقیقات توجه زیادی را به خود جلب کرده است. داشتن سطح بالایی از تاب آوری در پرستاران برای موفقیت حرفه ای و مدیریت عوامل استرس زا در محیط کار ضروری است. لذا هدف از این پژوهش بررسی نقش تعدیل گری اشتیاق شغلی در رابطه بین استرس شغلی و تاب آوری در پرستاران بیمارستان الزهرا (س) شهر اصفهان بود.

روش پژوهش همبستگی از نوع مدل سازی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری شامل 1700 نفر از پرستاران بیمارستان الزهرا (س) شهر اصفهان بود که بر اساس روش مونت کارلو و با روش نمونه گیری در دسترس 200 نفر (60 مرد و 140 زن) انتخاب شده بود. پرسش نامه های استرس شغلی HSE (موسسه HSE، 1990)، تاب آوری(کانر و دیویدسون، 2003) و اشتیاق شغلی (شافلی و بیکر، 2013) بر روی نمونه اجرا شد. داده های جمع آوری شده توسط نرم افزارهای SPSS-24 و Amos-24 و با استفاده از روش ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون سلسله مراتبی تجزیه وتحلیل گردید.

نتایج نشان داد، استرس شغلی اثر منفی و معنی داری (001/0> P) بر اشتیاق شغلی دارد و اشتیاق شغلی اثر مثبت و معنی داری (001/0> P) بر تاب آوری دارد. همچنین نتایج تحلیل رگرسیون سلسله مراتبی نشان داد، متغیر اشتیاق شغلی در رابطه بین استرس شغلی و تاب آوری نقش تعدیل کننده داشته و این رابطه در جهت مثبت تعدیل می کند.

  بنابراین علارغم این که استرس شغلی یک عامل مهم در کاهش تاب آوری است، اما با وجود اشتیاق شغلی در کارکنان، افزایش استرس شغلی، نمی تواند تاب آوری را چندان کاهش دهد.