تحلیلی بر پایداری زیست محیطی و بازتولیدکیفیت فضای شهری (مطالعه موردی: شهر زنجان)

پایداری زیست محیطی یکی از اساسی ترین مسایل شهر امروزی و حاصل تعارض و تقابل آنها با محیط طبیعی است و با گسترش شهر و شهرنشینی، مظاهر و ارزش های زیست محیطی در معرض  شکنندگی بیشتر قرار گرفته است. از این رو نوشتار حاضر می کوشد با استفاده از پیشران های زیست محیطی وضعیت حاکم بر پایداری زیست محیطی شهر را مورد ارزیابی قرار دهد.

روش پژوهش:

 این پژوهش به لحاظ روش توصیفی- تحلیلی و به لحاظ هدف از نوع کاربردی می باشد. قلمرو زمانی این پژوهش (مرداد 1396)[1] و محدوده مکانی آن منطبق بر (محدوده بافت مرکزی شهر زنجان منطبق بر آخرین طرح مصوب در سال1388(492هکتار) بوده است. جامعه آماری پژوهش افراد ساکن بافت مرکزی و حجم نمونه نیز بر طبق فرمول کوکران 491 نفر برآورد شده است.

یافته ها:

 بر اساس نتایج به دست آمده از طریق تکنیک ترکیبی TOPSIS-ANP ، پس از تبدیل امتیازهای نهایی در بازه (100، 0) و با در نظر گرفتن ارزش کمی واحد سنجش اکونومیست از بین محلات واقع در بافت فرسوده 51 درصد دارای وضعیت زیست محیطی متوسط به پایین می باشد که باید در برنامه ریزی به منظور پایداری بافت مدنظر قرار بگیرند.

تجمع عوامل جاذب سرمایه و فعالیت در بافت فرسوده بخش مرکزی شهر زنجان از یکسو و کمبود اشغال کامل اراضی از طرف دیگر؛ موجب تراکم و تمرکز شدید انواع فعالیت ها در این ناحیه شده است. این پدیده به اشباع کاربری ها، تجزیه بیش از حد اراضی، پیچیدگی نظام مالکیت و اجاره زمین، بهره کشی نامناسب و شدید از فضا منجر شده که خود زمینه ساز انواع آلایش ها و تعارض های دیگر بوده است.