حیره و یمن دروازه های ورود آداب و فرهنگ ایرانی به سرزمین های عربی

در این مقاله سعی بر آن است که دو منطقه ی حیره و یمن از لحاظ تاریخی و جغرافیایی معرفی شود و به بررسی نقش آنها در نفوذ آداب و رسوم و فرهنگ ایرانی بر فرهنگ عربی پرداخته شود. حیره و یمن در سده های پنجم و ششم میلادی همسایه ی ایران بودند و زیر نظر پادشاه ایران اداره می شدند. بدین ترتیب که دولت ایران کارگزارانی را برای حکومت در این مناطق برمی گزید و سپاهیانی را جهت همراهی آنان اعزام می نمود که تضمین کننده ی اعمال نفوذ پادشاه ایران در آنجا بودند. این کارگزاران عموما باج گزار دولت ایران بودند و از منافع دولت ایران حمایت می کردند و در جنگ ها به نفع ایران با دشمنان وارد جنگ می شدند و از هجوم قبایل بدوی به درون مرزهای ایران جلوگیری می کردند. از دیگر عواملی که موجب توجه و علاقه ی پادشاهان اشکانی و ساسانی به این مناطق شده بود، این بود که این دو ناحیه بسیار خوش آب و هوا و دارای موقعیت ویژه ی تجاری بودند که کالاها و مواد معدنی و طبیعی که به بازارهای جهانی صادر می شد، از این شاهراه تجاری می گذشت. این عوامل موجب مهاجرت وسیع ایرانیان به این مناطق و آمیختگی نژادی آنها با مردم این نواحی می گردید و به ناچار، در اثر این روابط و تاثیر و تاثرات، حیره و یمن به منزله ی دروازه هایی به شمار می آمد که زبان فارسی و فرهنگ عربی با نفوذ بدانجا راهی برای ورود به سرزمین های عربی می یافت.