تحلیل قانون اصلاحات ارضی بر اساس نظریه ی جریان های چند گانه ی کینگدان

از اصلاحات ارضی که در پی تغییرات اجتماعی، اقتصادی و سیاسی ایران به اجرا درآمد، به عنوان مهم ترین ماموریت نظام اداری پیش از انقلاب اسلامی و یکی از مهم ترین مسایل حکمرانی محیط زیست ایران در دوران معاصر نام برده می شود. هدف این پژوهش تبیین چگونگی در دستور کار قرار گرفتن برنامه ی اصلاحات ارضی در دهه ی چهل خورشیدی است. با توجه به ماهیت و اهداف این پژوهش، برای انجام آن از شیوه تحلیل کیفی و روش موردکاوی استفاده شد. بر این اساس ابتدا داده های جمع آوری شده از منابع تحقیق در چارچوب نظریه ی جریان های چندگانه کینگدان دسته بندی شدند، سپس بر اساس مفاهیم تیوریک نظریه ی مذکور تجزیه و تحلیل انجام گرفت. این مقاله به تبیین جریان مسایل، جریان سیاسی و جریان سیاست گذاری در شکل دهی به قانون اصلاحات ارضی می پردازد. نتایج نشان می دهد که جریان های سه گانه در عین منفک بودن به لحاظ نظری، به طور کامل مستقل از یکدیگر نیستند. این پژوهش استدلال می کند که نظریه ی کینگدان علی رغم محدودیت ها در تحلیل و تبیین فرایند تصویب قانون اصلاحات ارضی کارا است. در واقع پنجره ی فرصت در پی هم رخدادی جریان های مشکلات ارضی و رابطه ی مالک و زارع، نیرو های سیاسی داخلی و فشارهای بین المللی و فرآیند سیاست گذاری گشوده شده است. پس از آن مسیله در دستور کار حاکمیت قرار گرفته است و کارآفرینان سیاست از فرصت پیش آمده برای تصویب پیشنهاد های خود و تسهیل روند تغییرات استفاده کرده اند.