بررسی مقایسه ای و رابطه استرس والدگری و کیفیت زندگی در زوجین دارای کودک مبتلا به طیف اوتیسم

  داشتن کودک مبتلا به اوتیسم باعث استرس والدین می شود و بر کیفیت زندگی آنها تاثیر منفی می گذارد. این مسیله که داشتن کودک مبتلا به طیف اوتیسم پدر یا مادر را بیشتر تحت تاثیر قرار می دهد، کمتر مورد بررسی قرار گرفته است. بنابراین، پژوهش حاضر با هدف مقایسه استرس والدگری و کیفیت زندگی و ارتباط این مفاهیم در زوجین دارای کودک مبتلا به اوتیسم انجام شد.

روش کار: 

پژوهش حاضر، مقطعی از نوع توصیفی- تحلیلی بود. جامعه پژوهش شامل 96 زوج دارای کودک مبتلا به اوتیسم مراجعه کننده به مراکز اوتیسم شهرهای بوشهر و شیراز در سال 1398بود ؛ که به روش تمام شماری وارد پژوهش شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل فرم جمعیت شناختی، پرسشنامه های استرس والدگری و کیفیت زندگی بود. برای توصیف داده ها از میانگین، انحراف معیار و جداول فراوانی و جهت تحلیل داده ها از تی زوجی و همبستگی پیرسون استفاده شد. آنالیز داده ها با استفاده از V.19 SPSS انجام  گردید.

یافته ها: 

میانگین سنی مادران و پدران به ترتیب 41/8±48/48 و 90/7±31/53 سال بود. میانگین نمره استرس والدگری در پدران و مادران به ترتیب 85/9±84/133 و 92/17±73/134 و میانگین کیفیت زندگی پدران و مادران به ترتیب 45/7±85/54 و 70/5±56/53 بود که دو گروه از لحاظ میانگین کیفیت زندگی (157/0=p) و استرس والدگری (900/0=p) تفاوت آماری معنی دار نداشتند. بین استرس والدگری پدران با کیفیت زندگی روانی (008/0=p) و فیزیکی (004/0=p) آنها و همچنین بین استرس والدگری مادران با کیفیت زندگی روانی (001/0> p) و فیزیکی (001/0=p) آنها ارتباط آماری معکوس و معنی دار وجود داشت.

نتیجه گیری:

 نتایج نشان داد که هر دو والد کودک مبتلا به اوتیسم استرس والدگری بالا و یکسان و کیفیت زندگی مشابهی را تجربه می کنند. استرس والدگری والدین می تواند کیفیت زندگی آنها را تحت تاثیر قرار دهد؛ که در مادران قوی تر از پدران می باشد. بنابراین تدوین برنامه های کاهنده استرس والدگری برای زوجین دارای کودک اوتیسمی باید در دستور کار سیاست گذاران سلامت قرار گیرد.