سلامت معنوی و حمایت اجتماعی با کیفیت زندگی در سالمندان روستایی: نقش میانجی تاب آوری و امید

امروزه با توجه به رشد روز افزون جمعیت سالمندان در ایران، حفظ و ارتقای سلامت و کیفیت زندگی آنها به عنوان یک گروه جمعیتی آسیب پذیر بیش از پیش ضروری به نظر می رسد. پژوهش های اخیر نشان می دهد سلامت معنوی، حمایت اجتماعی، تاب آوری و امید ممکن است کیفیت زندگی را در سالمندان ارتقا بخشد، بنابراین پژوهش حاضر با هدف مدلیابی کیفیت زندگی بر مبنای سلامت معنوی و حمایت اجتماعی از طریق نقش میانجی تاب آوری و امید در سالمندان بود. جامعه پژوهش شامل سالمندان روستاهای استان قزوین بود از بین آنها 300 نفر به شیوه در دسترس انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری شامل پرسش نامه های سلامت معنوی پولوتزین و والیسون، حمایت اجتماعی واکس، امید آشنایدر و همکاران، تاب آوری کانر و دیویدسون و کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی بود. برای تحلیل مدل علی از تحلیل مسیر استفاده شد. نتایج نشانگر برازش کامل مدل با داده ها بود. همچنین نتایج تاثیر مستقیم و معناداری را بین سلامت معنوی (p<0.05،β=0.15)، حمایت اجتماعی (p<0.05،β=0.21)، امید (p<0.05، β=0.35)، تاب آوری (p<0.05، β=0.25) با کیفیت زندگی نشان دادند. بعلاوه، تحلیل نقش میانجی چندگانه با رویکرد پرچهر و هایز، میانجگری تاب آوری و امید را در رابطه بین سلامت معنوی و حمایت اجتماعی با کیفیت زندگی تایید کرد. این نتایج به دانش نظری در مورد اینکه حمایت اجتماعی و سلامت معنوی چگونه بر کیفیت زندگی در سالمندان تاثیر می گذارد کمک می کند. یافته ها نشان داد حمایت اجتماعی و سلامت معنوی بواسطه امید و تاب آوری، توان لازم برای پیش بینی کیفیت زندگی در بین سالمندان را دارد. هر چهار متغیر پیش بینی قابل ارتقاء هستند و می توانند در مداخلات کیفیت زندگی در جمعیت سالمندان روستایی مورد استفاده قرار گیرند.