اثر بخشی ایماگو درمانی بر اعتیاد به عشق در افراد درگیر طلاق عاطفی

در این تحقیق به مقایسه اثر بخشی ایماگو درمانی بر نردبان ناکامی افراد مبتلا به طلاق عاطفی مراجعه کننده به مراکزمشاوره شهر تهران پرداخته شده است. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی و طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری انجام شد. جامعه آماری کلیه زوجین درگیر طلاق عاطفی مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر تهران در سال 1400-1399 بودند. روش نمونه‏ گیری غیر احتمالی، و نمونه با توجه به نتیجه پرسشنامه ملاک انتخاب، و به دوگروه 15 نفری، کاملا تصادفی تقسیم شدند. ابزارهای جمع‏ آوری اطلاعات برگه اطلاعات جمعیت شناسی، مقیاس طلاق عاطفی گاتمن، پرسشنامه مقیاس "حافظه ناکامی‏ های روزمره " (MFE) بود. به منظور تحلیل فرضیه‏ ها از روش تحلیل کواریانس تک متغیره با اندازه ‏گیری مکرر استفاده شد. نتایج نشان داد که بین میانگین ناکامی در ایماگو درمانی با میانگین گروه کنترل در سطح p<0/01 تفاوت معنادار وجود داشت. رویکرد ایماگو درمانی در متغییر نردبان ناکامی اثربخش می‏باشد. نتایج در مرحله پیگیری پایدار بود. با توجه به نتایج کنونی می‏توان از رویکرد ایماگو درمانی برکاهش ناکامی در افراد درگیر طلاق عاطفی استفاده نمود.