ارائه چارچوب ادراکی برای تبیین اثرات و پیامدهای سیاست گذاری برنامه درسی در نظام آموزش و پرورش ایران

این پژوهش با هدف بررسی اثرات و پیامدهای سیاست گذاری برنامه درسی در نظام آموزش وپرورش ایران به منظور ارایه مدل انجام شده است. روش پژوهش روش آمیخته یا ترکیبی بود، بدین صورت که در بخش اول با تحلیل داده بنیاداز نوع اشتراوس و کوربین،ابعاد ، سطوح ، فرایند ، مشارکت کنندگان و مولفه های موثرسیاست گذاری برنامه درسی در نظام آموزش وپرورش ایران شناسایی و در بخش دوم با روش توصیفی از نوع پیمایشی به اعتبارسنجی آن ها پرداخته شد. جامعه آماری در بخش اول، نخبگان صاحب نظر ودارای تجربه در حوزه سیاست گذاری برنامه درسی بودند که با استفاده از روش نمونه گیری نظری به آن ها مراجعه شد.در بخش دوم جامعه آماری شامل متخصصان برنامه درسی در حوزه سیاست گذاری بودند. در بخش کیفی تعداد مصاحبه شوندگان 11 نفر بود ودر بخش کمی بااستفاده از جدول مورگان تعداد 148 نفر نمونه برآورد شد. ابزار پژوهش در بخش اول، مصاحبه نیمه ساختاریافته و در بخش دوم، پرسش نامه محقق ساخته مبتنی بر ابعاد و مولفه های استخراجی از دیدگاه صاحب نظران گوناگون است که روایی صوری و محتوایی آن پس از مطالعه توسط متخصصان دانشگاهی تایید شده است. پایایی پرسش نامه نیز با ضریب آلفای کرونباخ 0.96بود.در تحلیل کیفی یافته هااز پارادایم تفسیرگرایی و نرم افزار 2018 Maxqda استفاده شد. در تحلیل کمی داده ها از روش تحلیل مسیر با نرم افزار SmartPLS3 استفاده شد. نتایج نشان داد اثرات و پیامدهای سیاست گذاری برنامه درسی در نظام آموزش وپرورش ایران عبارت از شرایط علی (عدم تعامل قدرتهای مسلط و دانش آکادمیک ،عدم شفافیت در فلسفه غالب موثر)، شرایط زمینه ای (مقاومت جامعه مخاطبین در مقابل سیاست های تجویزی، فرصت واقع بینی نسبت به نتایج عملیاتی سیاست)،شرایط میانجی (نگرش سهمیه ای به سیاست گذاری، فاصله بین سیاستگذار و سیاست پذیر) ، پدیده محوری (سیاستهای محتوا، سیاست های  یاددهی و یادگیری،ارزشیابی سیاست هاو سیاست اهداف)،راهبردها (بسترسازی برای نظام چند تالیفی، اعمال  چرخه پویا ، ایجاد فضای مشترک تصمیم سازی) و پیامدها (حساسیت سیاست ها  نسبت به تحولات، استقرار چرخه فعال سیاست گذاری،اجرای عدم تمرکز تا سطح مدارس) بوده لست.