سنجش قابلیت پیاده مداری خیابان های شهری با رویکرد تعاملات اجتماعی (مطالعه موردی: محور کوهسنگی مشهد)

جذابیت خیابان و پیاده راه ها نقشی سرنوشت ساز در احیاء حیات اجتماعی و حفظ امنیت شهروندان دارد و بستری است برای نقش آفرینی تعاملات اجتماعی در شهرها، اما در غیاب سیاست ها و مدیریت های مناسب و شایسته، در جایگاه والای خود موردتوجه کافی قرار نگرفته اند. این پژوهش در راستای نیل به هدف اصلی مقاله، ارتقاء قابلیت پیاده مداری با تاکید بر تعاملات اجتماعی در محور کوهسنگی مشهد، با روش توصیفی-تحلیلی و رویکرد سنجش و ارزیابی، به دو شیوه کتابخانه ای و میدانی (مشاهدات کارشناسی و توزیع پرسشنامه در میان کاربران و خبرگان) به جمع آوری اطلاعات پرداخته است و با ورود داده ها در نرم افزارهای اکسل و سوپر دسیژن به ترتیب به ارزیابی و تحلیل وضعیت زیرمعیارها، مولفه ها و معیارها پرداخته و درنهایت با ضرب و ادغام وزن های نهایی ماحصل از آن ها در یکدیگر، امتیازات نهایی بر پایه نظرات دو گروه به دست آمده و بدین ترتیب پیاده مداری محور مورد ارزیابی قرار گرفته است. یافته های پژوهش بیانگر آن است که مولفه امنیت با امتیاز 0.058، مهم ترین عامل در حضورپذیری استفاده کنندگان از محور کوهسنگی است. پس از این عامل به ترتیب مولفه های نفوذپذیری و دسترسی، ایمنی، سرزندگی و پویایی، تجهیزات و تسهیلات پیاده روی و خوانایی و تصویرپذیری با امتیازهایی معادل 0.048، 0.043، 0.039، 0.033 و 0.032 در رده های بعدی قابلیت پیاده پذیر شدن محور قرار دارند. بر اساس نتایج مبنی بر یافته ها دو عنصر امنیت و ایمنی در کنار موضوع دسترسی مناسب، سنگ بنای پیاده پذیری به مثابه بستری مهم برای توسعه تعاملات اجتماعی شهروندان در خیابان های شهری مشهد، به ویژه محور کوهسنگی را به خود اختصاص داده است.