سیاست دازاین و تراژدی دازاین در اثر «ترانه یخ و آتش» از مارتین

هدف این مقاله ارایه خوانشی سیاسی از دازاین است که ممکن است به تراژدی دازاین در اثر «ترانه ی یخ و آتش» منجر شود. سیاست را می توان عنصری برای رسیدن به هستی و دازاین دانست. روش شناسی پدیدارشناختی که هایدگر معرفی می کند تمام تاریخ سنت فلسفی غرب را رد می کند. هایدگر معتقد است که تفکر متافیزیکی که از زمان افلاطون تا نیچه بر فلسفه غرب مسلط بوده برای مطالعه هستی کافی نیست. تاریخ غرب در داستان «ترانه ی آتش و یخ» به تصویر کشیده شده است. با تطبیق این مفروضات در زمینه وستروس، روشن می شود که حکمرانی و تسلط بر آن تنها راه انتصاب امر وجود است. در قلمرویی که هر ارباب و بانویی رویای خود را برای نشستن بر تخت آهنین می پروراند، مفهوم ملت از وحدت و دموکراسی به نوعی جزم اندیشی الیگارشی انحطاط می یابد که زندگی مردم عادی را به عنوان ابزاری ضروری برای رسیدن به هدف نهایی در نظر می گیرد، و آن هدف چیزی نیست جز حداکثر قدرت. در چنین حالتی، یک سیاستمدار آرمان گرا جایی برای دفاع از ارزش های کاملا مثبت مانند برابری یا عدالت نمی یابد. در واقع، همانطور که او اغلب به زودی متوجه می شود، سود نخبگان اغلب مستقیما به زیان دیدن مردم بستگی دارد.