ساخت داربست نانوالیاف با استفاده از پلی کاپرولاکتون حاوی سیلیمارین جهت بررسی مهندسی بافت سلول‫های عصبی‬‬

 مهندسی بافت حوزه رو به رشدی برای ترمیم و جایگزینی عملکرد معیوب بافت یا ارگان آسیب دیده است و امروزه به عنوان یک درمان نوین برای جایگزینی روش های مرسوم پیوند مطرح گردیده و به این منظور مواد زیستی پلیمری (داربست ها) و سلول های زنده را به کار می گیرد. هدف از این مطالعه ساخت نانوداربست پلی کاپرولاکتون (PCL) و بارگذاری سیلیمارین  بر روی نانوداربست جهت بررسی زیست سازگاری و توان تکثیر سلول‫های PC12 بر روی آن می باشد.

به منظور تهیه نانوداربست پلی کاپرولاکتون و بارگذاری سیلیمارین بر روی آن، محلول پلی کاپرولاکتون 7 درصد (حل شده در استیک اسید) با محلول سیلیمارین با غلظت 0/9 درصد وزنی مخلوط شد، سپس توسط دستگاه الکتروریسی داربست تهیه شد. مورفولوژی داربست توسط میکروسکوب الکترونی روبشی (SEM) و ساختار شیمیایی داربست توسط طیف سنجی ATR-FTIR مورد ارزیابی قرار گرفت. زیست سازگاری داربست و بقای سلولی، سلول های PC12، با تست MTT و میکروسکوپ SEM بررسی شد.

بررسی مورفولوژی داربست و ساختار شیمیایی آن نشان دهنده تخلخل مناسب داربست و بارگذاری موفق سیلیمارین بر روی داربست PCL بود. زیست سازگاری داربست 24، 48 و72 ساعت بعد از کشت سلول های PC12 مورد بررسی قرار گرفت که نتایج نشان دهنده افزایش زنده مانی سلول ها و اتصال مناسب سلول‫ها بر روی داربست بود.

نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که بارگذاری سیلیمارین بر روی داربست پلی کاپرولاکتون باعث افزایش توان تکثیر و زنده مانی سلول های PC12 می شود. از این رو این داربست می تواند کاندید مناسبی برای مهندسی بافت عصب باشد.