اثر تمرینات استقامتی و مقاومتی بر میزان آپوپتوز و رسوب کلاژن بافت قلبی موش‫های صحرایی دیابتی‬‬

 بیماری دیابت علاوه بر اختلالات گلیسمی، عوارض مزمنی در ساختار و عملکرد بافت ها، مشکلاتی نظیر آپوپتوز و فیبروز نیز ایجاد می کند. پژوهش حاضر به بررسی اثر 8 هفته تمرین استقامتی و مقاومتی بر انواع مسیرهای سیگنالینگ آپوپتوز و فیبروز بافتی قلب موش های صحرایی دیابتی پرداخت.

 30 سر موش صحرایی نژاد ویستار با سن تقریبی 10-8 هفته، محدوده وزنی 250-210 گرم با روش تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین دیابتی گردیده و به طور تصادفی به سه گروه تمرین استقامتی، تمرین مقاومتی وکنترل تقسیم شدند.  موش های گروه تمرین استقامتی روی نوار گردان به مدت 8 هفته، 5 روز در هفته با شدت (vo2Max80-60%) و گروه تمرین مقاومتی روی نردبانی با شیب 85 درجه و با وزنه ای برابر 100-30 درصد وزن بدن تمرین کردند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، نمونه خون جمع آوری و بافت بطن قلب موش ها استخراج شد. مقادیر گلوکز، انسولین و شاخص مقاومت به انسولین سرمی و سطوح بیان ژن Bcl-2, Bax, caspase 8 و نسبت Bax به Bcl2 ارزیابی شد. به منظور بررسی هیستولوژیک ساختار قلب موش های صحرایی دیابتی جهت تشخیص فیبروز از روش رنگ آمیزی تری کروم- ماسون و هماتوکسیلین- ایوزین استفاده شد.

 در گروه تمرین استقامتی و مقاومتی کاهش معنی داری در بیان ژن Bax و نسب Bax  به Bcl-2 و افزایش معنی‫داری در Bcl-2 و کاسپاز 8 نسبت به گروه کنترل مشاهده شد. میزان پارگی الیاف کاردیومیوسیت در گروه استقامتی و مقاومتی نسبت به گروه کنترل کمتر بود بطوری‫که در برخی از الیاف در گروه کنترل حضور سلول های لنفوسیتی مشاهده شد (p<0/05).

 نتایج نشان داد که تمرینات مقاومتی با شدت بالا و استقامتی با شدت متوسط می توانند از ایجاد فیبروز بافتی ناشی از رسوب کلاژن در دیابت جلوگیری نمایند و این نوع تمرینات می توانند عوامل درگیر در آپوپتوز را هم در مسیر داخلی و  هم در مسیر خارجی فعال نمایند، از سوی دیگر می توان از این شدت تمرینی به عنوان یک راه کار غیردارویی موثر برای کاهش عوارض آپوپتوز و فیبروز ناشی از دیابت در بافت قلبی استفاده کرد.