تبیین معیارهای شفابخشی باغ های ایرانی، از منظر طب سنتی ایران

طراحی محیط، بر سلامت جسم و روان و الگوهای رفتاری، تاثیراتی عمیق می گذارد. مراکز درمانی، یکی از محیط های معماری است که در دهه های اخیر در کشورهای پیشرفته، دچار تغییراتی شده است؛ محیط های صرفا کالبدی و بسته، جای خود را به محیط های تلفیقی بسته و باز داده اند که فضای باز آن ها، شامل باغ های درمانی (شفابخش) است. مطالعات صورت گرفته بر روی باغ های سنتی ایران نشان می دهد، این باغ ها جزء باغ های شفابخش هستند؛ اما تاکنون، معیارهای شفابخشی این باغ ها از منظر طب سنتی، بررسی نشده است؛ بنابراین، هدف پژوهش حاضر، بررسی معیارهای شفابخشی باغ های درمانی ایرانی از منظر طب سنتی است تا نگرش های طراحی محیط های درمانی در ایران، در جهت آموزه های طب سنتی قرار گیرد. در این مطالعه ی تطبیقی، گردآوری اطلاعات به صورت اسنادی انجام گرفت. ابتدا تاثیر طبیعت بر انسان، از دید طب سنتی بررسی شد؛ سپس، معیارهای مناظر شفابخش در باغ ایرانی، از منظر طب سنتی ایران، با استفاده از منابع تاریخ طب و مقالات مرتبط با موضوع در کانون توجه و بررسی قرار گرفت. بنا بر یافته ها، به نظر می رسد، معیارهای کلی مطرح برای باغ های شفابخش در باغ ایرانی، با اصول طب سنتی منطبق است و با بهره گیری از توصیه های طبی برای بیماران، می توان طراحی دقیق تری برای باغ های درمانی ارایه داد و از الگوی باغ ایرانی برای طراحی مراکز درمانی بهره جست؛ چراکه معیارهای باغ های درمانی به صورت کلی بوده، اما با توجه به توصیه ی پزشکان طب سنتی می توان طراحی دقیق تری با توجه به تفاوت های مزاجی بیماران ارایه داد.