بررسی شیوع بیماری آبله و روند آبله کوبی در فارس در دوره ی پهلوی اول

یکی از بیماری های عفونی که در عصر پهلوی اول (1304تا1320ش)، در استان فارس، شیوعی گسترده داشت، بیماری آبله بود. این بیماری در اوایل سلسله ی پهلوی در شهرهای استان فارس شیوع یافت و اپیدمی آن در سال 1318ش به اوج رسید. برای کنترل بیماری، اقداماتی مهم، ازجمله آبله کوبی انجام شد. آبله کوب ها با ایجاد پست های ثابت و سیار و با روش استفاده از تزریق مایع آبله ی بدن فرد بیمار یا مایع آبله ی حیوانی به مبتلایان، سعی در کنترل بیماری داشتند. علی رغم تلاش های اداره های محلی در امر آبله کوبی، موانع و مشکلاتی متعدد، برای کاهش و ریشه کن کردن بیماری وجود داشت. این پژوهش درصدد است با تکیه بر اسناد منتشرنشده در سازمان اسناد و کتابخانه ی ملی ایران و نیز آرشیو روزنامه های محلی و با استفاده از روش توصیفی تحلیلی به بررسی شیوع بیماری آبله در فارس و روند آبله کوبی برای مقابله با آن، در دوره ی پهلوی اول بپردازد. یافته های پژوهش نشان داد، علی رغم همه گیری گسترده ی آبله و مرگ ومیر فراوان در فارس، در دوره ی پهلوی اول، روند آبله کوبی به شکلی مطلوب پیش رفت و دولت موفق شد با استفاده از امکانات موجود و روش های رایج، به کنترل این بیماری در مناطق مختلف فارس بسیار کمک کند.