بررسی تاثیر باقیمانده سموم استامی پراید و دیکلرووس در خیار گلخانه ای بر عملکرد کبد و سلول های جنسی بیضه در موش کوچک آزمایشگاهی

سموم دفع آفات به طور گسترده در سراسر جهان به ویژه در کشورهای توسعه نیافته و در حال توسعه استفاده      می شود. این در حالی است که تاثیر مقادیر باقیمانده این ترکیبات بر فرایندهای فیزیولوژیک بدن همیشه مورد بحث بوده است.

در این پژوهش 27 بوته ی خیار با غلظتی معادل دو برابر دوز توصیه شده (استامی پراید 50 گرم در لیتر و دیکلرووس 4 میلی لیتر در لیتر) سمپاشی شدند. پس از 24 ساعت میزان باقی مانده آنها به دست آمد و برای بررسی تاثیر این بقایا، 20 سر موش در 4 گروه تقسیم شدند. گروه کنترل و گروه های 1، 2 و 3 که به ترتیب از سم دیکلرووس و استامی پراید و گروه سوم ترکیبی از دو سم را در آب آشامیدنی دریافت کردند. 

باقی مانده سموم برای استامی پراید 5/1 و برای دیکلرووس 5/0 میلی گرم بر کیلوگرم خیار به دست آمد و تاثیر آنها نشان از کاهش معنی دار وزن بدن و میزان آلبومین خون (01/0<p) و افزایش در آنزیم های کبدی (آسپارتات آمینوترانسفراز و آلانین آمینوترانسفراز) و تغییراتی در تعداد سلول های جنسی بیضه داشت (05/0<p).

نتیجه گیری: 

می توان پدید آمدن اختلالات کبدی و کاهش پتانسیل تولید مثلی در موش های جنس نر را پی آمد اضافه نمودن سموم به آب آشامیدنی آنها دانست. از این رو پایش وجود باقی مانده سموم در مواد غذایی گذاره ای ارزشمند است که باید پیوسته صورت گیرد و در کاربرد این سموم نگرش ویژه ای داشت.