وراثت پذیری دیابت نوع دو در خانواده های تهرانی: مطالعه ژنتیک کاردیومتابولیک تهران

دیابت نوع دو یک بیماری پیچیده و یکی از شایع ترین بیماری های غدد می باشد که میزان تجمع خانوادگی و وراثت پذیری آن در کشور ایران نامعلوم است. هدف این مطالعه، وراثت پذیری دیابت نوع دو در خانواده های تهرانی (مطالعه ژنتیک کاردیومتابولیک تهران) بود.

مواد و روش ها: 

مطالعه حاضر شامل 1691 فرد دیابتی و 12050 فرد غیردیابتی از شرکت کنندگان بالای 20 سال در مطالعه ژنتیک کاردیومتابولیک تهران (Tehran Cardiometabolic Genetic Study, TCGS) می باشند. در این مطالعه تجمع خانوادگی، وراثت پذیری مبتنی بر خانواده، و تحلیل تفکیکی با استفاده از ابزارهای S.A.G.E، gap، و  BGLR محاسبه شد.

یافته ها:

 از 13741 فرد مورد مطالعه، 45 درصد زن و 55 درصد مرد در 2594 خانواده مجزا بودند. نتایج هم بستگی درون- خانوادگی نشان داد که هم بستگی بالاتری در میان خواهر-برادرها (14/0=ICCsister-sister، 16/0=ICCbrother-brother، 26/0=ICCbrother-sister) نسبت به مادر-فرزندی (13/0=ICCmother-offsprings) و پس از آن پدر-پسری (15/0=ICCfather-son) وجود داشت. هم چنین، نتایج رگرسیون لجستیک نشان داد که شانس ابتلا (OR) به بیماری دیابت در افرادی که حداقل یکی از والدین آن ها مبتلا به دیابت بود،  بیش تر بود (16/4=OR). میزان وراثت پذیری حدود 65درصد (034/0=SE) محاسبه شد. بر اساس نتیجه تحلیل تفکیکی، بیماری دیابت نوع دو از الگوی چند ژنی تبعیت می کرد.

نتیجه گیری:

 وراثت پذیری بیماری دیابت نوع دو با الگوی چند ژنی در جمعیت ایران بیش تر از میانگین جهانی بود. بیماری دیابت نوع دو به طور یکسان به خواهر و برادر منتقل شده بود و از لحاظ سابقه خانوادگی، عامل ابتلای والدین مهم ترین عامل خطر ابتلا به این بیماری بود. نتیجه این مطالعه نشان داد که در سیاست گذاری نظام سلامت بهتر است سطح پیشگیری را از سطح فردی به سطح خانواده در جامعه تغییر داد.