تاثیر محدودیت آبی، کودهای زیستی و نانوسیلیکون بر محتوای اسمولیت های سازگار و صفات بیوشیمیایی تریتیکاله

به منظور بررسی تاثیر محدودیت آبی، کودهای زیستی و نانوسیلیکون بر محتوای اسمولیت های سازگار و صفات بیوشیمیایی تریتیکاله، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در گلخانه پژوهشی دانشگاه محقق اردبیلی در سال 99-1398 اجرا شد. فاکتورهای موردبررسی شامل آبیاری (آبیاری کامل به عنوان شاهد، محدودیت ملایم آبی با قطع آبیاری در 50 درصد مرحله آبستنی، محدودیت شدید آبی یا قطع آبیاری در 50 درصد مرحله سنبله دهی)، کاربرد کودهای زیستی (عدم کاربرد به عنوان شاهد، کاربرد ورمی کمپوست، میکوریزا، کاربرد هم زمان ورمی کمپوست و میکوریزا) و محلول پاشی نانوسیلیکون (محلول پاشی با آب به عنوان شاهد و محلول پاشی دو گرم در لیتر نانوسیلیکون) بود. نتایج نشان داد که کاربرد هم زمان ورمی کمپوست، میکوریزا و محلول پاشی نانوسیلیکون تحت شرایط قطع آبیاری در مرحله آبستنی، فعالیت آنزیم های کاتالاز، پلی فنل اکسیداز، محتوای پرولین و قندهای محلول را به ترتیب 17/49، 64/50، 92/44 و 22/52 درصد نسبت به عدم کاربرد ورمی کمپوست، میکوریزا و نانوسیلیکون در شرایط آبیاری کامل افزایش داد. هم چنین کاربرد هم زمان ورمی کمپوست، میکوریزا و محلول پاشی نانوسیلیکون در شرایط آبیاری کامل محتوای پراکسیدهیدروژن و مالون دی آلدهید را به ترتیب 34/55 و 64/53 درصد کاهش و عملکرد دانه را 52/59 درصد نسبت به شرایط عدم کاربرد کودهای زیستی و نانوسیلیکون تحت شرایط قطع آبیاری در مرحله آبستنی افزایش داد. به نظر می رسد کاربرد کودهای زیستی و نانوسیلیکون می تواند با بهبود صفات بیوشیمیایی، عملکرد دانه را در شرایط محدودیت آبی افزایش دهد.