ارزیابی میزان تناسب توسعه کلانشهر تبریز با رویکرد زیست پذیری شهری

هدف این پژوهش ارزیابی میزان تناسب توسعه کلانشهر تبریز برا اساس اصول زیست پذیری شهری است. پژوهش حاضر در زمره تحقیقات کاربردی است که با روش تحلیلی موردی و رویکرد کمی انجام گرفته است. با توجه به ماهیت داده ها و عدم امکان کنترل رفتار متغیرهای موثر در مسیله نیز از نوع غیرتجربی است. در ابتدا با استفاده از استانداردهای موجود، مقادیر مطلوب و ایده‏آل هر کدام از شاخص‏های عملیاتی تدوین و مقادیر هر شاخص در هر کدام از مناطق 10گانه استخراج شدند. جهت جمع آوری داده‏ها از روش‏های اسنادی کتابخانه ای شامل منابع تفصیلی سرشماری نفوس و مسکن و آمارنامه کلانشهر تبریز (1396 1395)، طرح جامع (1395) و تفصیلی (1391) شهر تبریز و همچنین توزیع پرسشنامه و مشاهدات میدانی استفاده شده است. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های تی تک نمونه ای، تحلیل واریانس یک طرفه (ANOVA)، همبستگی پیرسون، رگرسیون خطی چند گانه و آزمون تعقیبی شفه در نرم افزار SPSS استفاده شده است. به منظور مدل‏یابی معادلات ساختاری زیست پذیری با استفاده از معادلات ساختاری در نرم افزار Amos مهم‏ترین متغیرهای اثرگذار توسعه (اقتصادی، اجتماعی، کالبدی، نهادی و زیست محیطی) در ارزیابی زیست پذیری کلانشهر تبریز بررسی شد. نتایج پژوهش حاکی از ارزیابی ضعیف گویه های مذکور است به طوریکه تعداد کمی در وضعیت پایدار قرار می‏گیرد و در بقیه موارد شامل شاخص های کالبدی، اقتصادی و زیست محیطی در وضعیت ناپایدار قرار دارند. نتایج این پژوهش همچنین نشان می دهد توسعه کلانشهر تبریز دردهه های اخیر متناسب با اصول زیست پذیری نبوده و سهم مناطق از نظر برخورداری از شاخص های زیست پذیری و پایداری یکسان نمی باشد.