بررسی اثربخشی گروه درمانی مثبت نگر بر ناگویی خلقی، تاب آوری و بهزیستی ذهنی زنان مطلقه

 زنان مطلقه از اقشار بسیار آسیب‌پذیر جامعه به‌شمار می‌روند که با مسایل و مشکلات روحی‌روانی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی مواجه هستند. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی گروه‌درمانی مثبت‌نگر بر ناگویی خلقی، تاب‌آوری و بهزیستی ذهنی زنان مطلقه بود.

روش‌ بررسی:

 این پژوهش به‌ روش نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با گروه گواه انجام شد. جامعه آماری پژوهش را تمامی زنان مطلقه مراجعه‌کننده به سازمان بهزیستی استان تهران در نیمه دوم سال 1398 به تعداد 263 نفر تشکیل دادند. از بین آن‌ها سی نفر داوطلب واجد شرایط به‌روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. آزمودنی‌های دو گروه، مقیاس ناگویی خلقی تورنتو (بگبی و همکاران، 1994)، مقیاس تاب‌آوری کانر-دیویدسون (کانر و دیویدسون، 2003) و مقیاس بهزیستی ذهنی (کییز و ماگیارمو، 2003) را در مراحل پیش‌آزمون و پس‌آزمون تکمیل کردند. برای گروه آزمایش به‌مدت هشت جلسه مداخله گروه‌درمانی مثبت‌نگر ارایه شد؛ درحالی‌که در طول این مدت گروه گواه هیچ‌گونه مداخله‌ای دریافت نکرد. داده‌ها با استفاده از روش‌ آماری تحلیل کوواریانس در نرم‌افزار SPSS نسخه 24 تحلیل شد. سطح معنا‌داری برای همه آزمون‌ها 0٫05 بود.

یافته‌ها:

 نتایج نشان داد، گروه‌درمانی مثبت‌نگر موجب کاهش ناگویی خلقی زنان مطلقه در گروه آزمایش شد (0٫001>p) و تاب‌آوری و بهزیستی ذهنی آن‌ها را ارتقا بخشید (0٫001>p).

نتیجه‌ گیری:

 باتوجه به یافته‌های پژوهش نتیجه‌گیری می‌شود، برای کاهش ناگویی خلقی و افزایش تاب‌آوری و بهزیستی ذهنی زنان مطلقه می‌توان از گروه‌درمانی مثبت‌نگر استفاده کرد.