تحلیل اختلال معنایی در ترجمه با رویکر نشانه معناشناسی گفتمانی مورد مطالعه: اثر پاپیون ترجمه ی پرویز نقیبی

در ترجمه آنچه که حایز اهمیت است فرآیند انتقال معنا از زبان مبداء به زبان مقصد است. انتقال معنا از دیدگاه گفتمانی محصول تطابق وتعامل بین دو پلان زبانی یعنی پلان صورت و پلان محتوا است که گاهی در ترجمه این تطابق دچار اختلال می گردد و انتقال معنا انجام نمی پذیرد، دراین صورت اختلال معنایی رخ میدهد. مساله ی پژوهش این است که نشان دهد چگونه اختلالات معنایی در ترجمه شکل می گیرند و چگونه این اختلالات سبب انحراف معنا و بروز آسیب به ترجمه می شوند. هدف ما بررسی چگونگی رابطه ی بین دو پلان زبانی (صورت و معنا) در کنش ترجمه و اختلالات معنایی است که به واسطه عدم انطباق بین دو پلان مورد نظر تولید می گردند. تحقیق حاضر مبتنی برتحلیل پیکره است؛ بنحویکه مطابق با پارامترهای چارچوب نظری، داده ها به طور هدفمند از متن پیکره جمع آوری خواهند شد و مورد تحلیل قرار می گیرند. نتایج این پژوهش حاکی از آن است که عواملی همچون کژتابی معنایی و معناگریزی روابط بین دوپلان زبانی را مختل می کنند و اختلالاتی از قبیل: اختلال ایزوتوپیک (بی توجهی به همگنه های معنایی)، فقدان ایزومورفیسم بین دو پلان زبانی (تطابق پلان صورت و محتوا)، تغییر ریتم متن مبداء، عدم تعدیل معنایی، عدم رعایت چندصدایی و حذف، فرآیند انتقال معنا در ترجمه ی رمان پاپیون را تاحدودی تحت تاثیر قرار می دهند. کلمات کلیدی: اختلال معنایی، ترجمه، معنا، نشانه معناشناسی، پاپیون آنری شاریر، پرویز نقیبی.