تاثیر تمرین تناوبی شدید و مصرف کروسین بر نشانگرهای سرمی سمیت بافت قلب ناشی از تزریق دوکسوریبسن در رت های نر نژاد ویستار

هدف :

دوکسوریبسن یک داروی بسیار موثر در درمان طیف وسیعی از سرطان هاست. با وجود این، در بافت های سالم، به ویژه بافت قلب موجب عوارض سیتوتوکسیک می شود؛ بنابراین هدف از پژوهش حاضر، تعیین تاثیر 8 هفته تمرین تناوبی شدید و مصرف کروسین بر نشانگرهای سرمی سمیت بافت قلب ناشی از تزریق دوکسوریبسن در موش های صحرایی بود.

روش ها :

در این پژوهش تجربی، 32 سر موش صحرایی به روش تصادفی در 4 گروه کنترل سالم، دوکسوریبسن، دوکسوریبسن و آزمایش و دوکسوریبسن، کروسین و آزمایش قرار گرفتند. برنامه تمرین تناوبی شدید در 8 هفته، 5 روز در هفته و هر روز از 2 تناوب 2 دقیقه ای و شدت80 درصد در هفته اول شروع و با 8 تناوب 2 دقیقه ای و شدت 90 درصد سرعت بیشینه در هفته های پایانی انجام شد. گروه دریافت کننده مکمل، مقدار 14 میلی گرم بر کیلوگرم کروسین به مدت 8 هفته به صورت گاواژ دریافت کردند. دوکسوریبسن به صورت زیر صفاقی 7 بار و هر بار به میزان   2میلی گرم بر کیلوگرم تزریق شد. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی و بعد از بیهوش کردن موش ها، نمونه خون مستقیما از بطن چپ گرفته شد و پس از جداسازی سرم از پلاسما سطوح لاکتات دهیدروژناز و ایزوآنزیم کراتین کیناز MB اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های تی مستقل و آنالیز واریانس یک راهه با سطح آماری 05/P<0 انجام شد.

یافته ها :

نتایج نشان داد القای دوکسوریبسن موجب افزایش معنا دار سطوح لاکتات دهیدروژناز و ایزوآنزیم کراتین کیناز MB در موش های صحرایی در مقایسه با گروه کنترل سالم شد (0/001=P). در مقابل، انجام 8 هفته تمرین تناوبی شدید باعث کاهش معنا دار سطوح سرمی لاکتات دهیدروژناز (0/001=P) و ایزوآنزیم کراتین کیناز MB (0/017=P) در مقایسه با گروه دوکسوریبسن شد. همچنین انجام 8 هفته تمرین تناوبی شدید به همراه مصرف کروسین باعث کاهش معنا دار سطوح لاکتات دهیدروژناز (0/001=P) و ایزوآنزیم کراتین کیناز MB (0/001=P) در مقایسه با گروه دوکسوریبسن شد. بین تاثیر 8 هفته تمرین تناوبی شدید و ترکیب تمرین و کروسین بر سطح لاکتات دهیدروژناز (0/087=P) و ایزوآنزیم کراتین کیناز MB (0/877=P) موش های صحرایی قرارگرفته در معرض القای دوکسوریبسن تفاوت معنا داری وجود نداشت.

نتیجه گیری:

 به نظر می رسد تمرین تناوبی شدید به تنهایی و نیز در ترکیب با کروسین می تواند به طور معنا داری تغییرات ناشی از القای دوکسوریبسن در سطوح سرمی آنزیم های لاکتات دهیدروژناز و ایزوآنزیم کراتین کیناز را کاهش دهد.