اثربخشی پروتکل یکپارچه درمان فراتشخیصی بر مهارت های اجتماعی دانش آموزان مضطرب و خودکارآمدی مادران آن ها

هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثربخشی پروتکل یکپارچه درمان فراتشخیصی بر مهارت های اجتماعی دانش آموزان مضطرب و خودکارآمدی مادران آن ها بود. این پژوهش از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه به همراه پیگیری یک ماهه و سه ماهه و از لحاظ هدف کاربردی بود. جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان دختر 8 تا 11 ساله در سال تحصیلی 1400-1399 شهر تهران و مادران آن ها بود. با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس 30 نفر از دانش آموزان دختر مضطرب شناسایی شدند و به صورت تصادفی در دو گروه (15 نفر گروه گواه و 15 نفر گروه آزمایش) قرار گرفتند. ابزار استفاده شده در این پژوهش شامل پرسشنامه مهارت های اجتماعی گرشام و الیوت (SSRS)، پرسشنامه اضطراب کودکان اسپنس (SCAS)، فرم گزارش معلم (TRF) و پرسشنامه خودکارآمدی والدین دومکا (PSAM) بود که دانش آموزان و مادرانشان قبل و بعد از مداخله و بعد از جلسه های پیگیری تکمیل کردند. گروه آزمایش در 15 جلسه 60 دقیقه ای مداخله شرکت کردند. درنهایت نیز داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS (نسخه 24) و روش تحلیل واریانس عاملی با اندازه گیری مکرر تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها نشان می دهد پروتکل یکپارچه درمان فراتشخیصی بر افزایش مهارت های اجتماعی و کاهش مشکلات رفتاری کودکان و همچنین بر افزایش خودکارآمدی مادران اثر معنادار دارد (05/0P<). به نظر می رسد می توان پروتکل یکپارچه درمان فراتشخیصی را روشی برای بهبود مهارت های اجتماعی دانش آموزان مضطرب و خودکارآمدی مادران آن ها دانست.