بررسی عدم انحصار مواجهه معصومان (ع) به طبیب در مراجعه با تکیه بر قرآن و حدیث

هدف از اجرای این پژوهش، بررسی گونه های مواجهه معصومان (ع) به پزشک با توجه به بی نیازی آنان به سبب علم کافی همراه با عصمت و دوری از خطا و اشتباه آنها نسبت به هر چیز از جمله دانش طب و چگونگی استفاده از این مواجهه به عنوان الگوگیری از سبک زندگی آنان در حوزه سلامت است. تا با اثبات رجوع معصومان (ع) به پزشکان، انحصار در این نوع مواجهه شکسته شود و با بررسی رویکرد معصومان (ع) در مواجهه های مختلف، پاسخی به ناسازواری ابتدایی مواجهه و مراجعه معصومان (ع) با آن مقام علمی و عصمتی بلند و کامل نسبت به نیازمندی در رجوع به طبیب باشد.

در این پژوهش به روش توصیفی - تحلیلی، با استفاده از منابع نقلی یعنی قرآن و حدیث، گونه شناسی و علت شناسی مواجهه معصومان (ع) با طبیبان صورت پذیرفته است.

با توجه به مقامات و فضایل و علم ویژه لدنی معصومان (ع)، مواجهه آنان با طبیب فقط به شکل مراجعه نبوده بلکه یا تایید اصل بهرهمندی از طب است یا تایید عملکرد یک طبیب خاص یا جنبه تعلیمی داشته که از لحاظ فنی یا دینی به طبیب یا اطرافیان مطالبی را آموزش دهند. حتی گاهی این تعلیم به شکل تنبه به نقص دانش طب بشری و خطاپذیری عمل طبیبان و استقلالی نبودن نقش آنها در معالجه از سوی معصومان (ع) نشان داده می شود و گاهی بدون نگاه سلبی به دانش طب بشر غیر معصوم و صرفا برای نشان دادن جلوه کرامت معصومان (ع) و برتری علم آنها نسبت به دیگر آحاد بشر است.

ادله این مواجهه، تبلیغ و جذب پزشک به دین، الگوسازی از معصومان (ع) در مواجهه رجوعی به طبیب برای بهرهمندی دیگران از آن در زندگی با مسلم گرفتن جواز رجوع به پزشک، مبارزه با غلو با استفاده از نشان دادن بیمار شدن معصومان (ع)، عمل معصومان (ع) بر اساس ظاهر و نه علم لدنی -جز در برخی موارد- است.