پیش بینی میزان بهبودی علائم اضطراب فراگیر بر اساس تحمل آشفتگی،تحمل عدم قطعیت،اجتناب شناختی در بیماران مراجعه کننده مراکز درمانی شهر اصفهان در سال 1400-1399

هدف پژوهش پیش بینی میزان بهبودی علایم اضطراب فراگیر بر اساس تحمل آشفتگی،تحمل عدم قطعیت،اجتناب شناختی در بیماران مراجعه کننده مراکز درمانی شهر اصفهان بود.

روش برسی:

 تحقیق حاضر همبستگی با طرح پیش بین بود.نمونه ای شامل 129 نفر از بیماران اضطراب فراگیر شهر اصفهان به روش نمونه گیری غیر احتمالی متوالی ، است. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه GAD-7، سیمونز و گاهر (2005)،فریستون همکاران (IUS)(1994)و سکستون و داگاس در سال2004 بود. جهت تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون گام به گام با استفاده از از نرم افزار SPSS26 استفاده شد.

نتایج حاصل از تحلیل همبستگی داده ها نشان دادند که پیش بینی میزان بهبودی علایم اضطراب فراگیر با تحمل آشفتگی همبستگی مستقیم و معنادار (01/0<p)، پیش بینی میزان بهبودی علایم اضطراب فراگیر با عدم تحمل قطعیت همبستگی معکوس و معنادار (01/0>P) و پیش بینی میزان بهبودی علایم اضطراب فراگیر با اجتناب شناختی همبستگی معکوس و غیر معنادار (05/0<P) دارد. همچنین نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد تحمل آشفتگی، تحمل عدم قطعیت و اجتناب شناختی میزان بهبودی اختلال اضطراب فراگیر را پیش بینی می نمایند و فرضیات پژوهش مورد تایید قرار گرفتند.

براساس نتایج پژوهش می توان گفت افزایش تحمل پریشانی و کاهش تحمل عدم قطعیت بر میزان بهبودی اختلال اضطراب فراگیر تاثیر گذار است و متغیر اجتناب شناختی تاثیر چندانی نداشت.