نقش متغیر فرهنگ در گفت و گوهای دینی واتیکان

تعامل بین ادیان در دهه های اخیر بر اساس تاکید بر هم زیستی و صلح است و همین می تواند پایانی باشد بر مجادلات کم ثمر کلامی و منازعات میان پیروان ادیان. در این بین، پیروان ادیان ابراهیمی در قالب موسسات مختلف گفت وگوی ادیان، همین خط مشی را در پیش گرفته اند و می کوشند کمکی باشند برای دیپلماسی دینی در صحنه بین الملل؛ دیپلماسی ای که نتیجه اش صلح و امنیت پایدار میان پیروان ادیان مختلف است. البته دلایل گوناگون بسیاری وجود دارد که در مسیر این خط مشی، دشواری هایی را ایجاد می کند و در نیل به این هدف تاثیرگذار است. از جمله این دلایل بی توجهی به پیشینه تمدنی و قومی گفت وگوگران است که در قالب بخشی از فرهنگ هر منطقه و افراد بررسی می شود. شرایط ظاهری، زمانی، مکانی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی و همچنین تفکر و نوع برداشت گفت وگوگران از دین، و تفسیری که بر اساس اولویت هایشان مطرح می کنند، بسته به بستر فرهنگی و قومی شان متفاوت است. یکی از این موسسات شورای پاپی گفت وگوی ادیان است که همواره در بیانیه هایش بر لزوم گفت وگوی میان ادیان و فرهنگ های مختلف تاکید دارد. در این پژوهش بر آنیم تا نکات موجود در یکی از بیانیه های این شورا درباره گفت وگوی میان ادیان را بررسی کنیم.