تهیه مقیاس خطرپذیری جوانان در جرم زایی متاثر از رسانه ها و تاثیر آن بر پایداری در بزهکاری (مطالعه موردی مجرمین سابقه دار جوان 35-18 ساله تهران بزرگ)

تهیه مقیاسی برای سنجش خطرپذیری جوانان در جرم زایی متاثر از رسانه ها و تعیین تاثیر آن بر میزان پایداری در بزهکاری هدف پژوهش حاضر بود. مطالعه از نوع پژوهش های پیمایشی و جامعه آماری مجرمین حرفه ای جوانی که بین 35-18سال سن که سابقه دار جرایم پرخطر می باشد (19149نفر) که بر اساس فرمول کوکران حجم نمونه 376 نفر تعیین و به صورت نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند؛ برای تدوین مقیاس از سه پرسشنامه خطرپذیری جوانان، پیمایش رفتار پرخطر جوانان و رفتار تهاجمی به عنوان منبع بهره گیری شد که چهار فراسنج هیجان جویی، سرکشی، بی پروایی، جرم زایی با رفتار تهاجمی طراحی گردید. روایی علمی مقیاس با استفاده از «روایی محتوا»، «روایی سازه» انجام گرفت. آزمون کفایت نمونه گیری کایزر-میر-اولکین در سطح مطلوب و آزمون کرویت بارتلت از نظر آماری معنی دار بود. یافته های تحلیل عاملی نتایج حاصل از تحلیل عاملی اکتشافی را مبنی بر چهار عاملی بودن این مقیاس تایید و مدل بدست آمده با داده های پژوهش برازش داشت. میزان آلفای کرونباخ برای مقیاس 70/0، فراسنج «هیجان طلبی در جرم زایی» 75/0، «بی پروایی در جرم زایی» 87/0، «جرم زایی با رفتار تهاجمی» 79/0 و «سرکشی در جرم زایی» 83/0 محاسبه شد که نشان از روایی و اعتبار مناسب مقیاس دارد. یافته های برگرفته از آزمون t تک نمونه ای و آزمون علامت مشخص کرد که هر4 فراسنج موصوف بر پایداری در بزهکاری مجرمین جوان حرفه ای اثرگذار بوده و نتایج آزمون فریدمن نیز نشان داد هیجان طلبی در جرم زایی بیشترین و میل به جرم زایی با رفتار تهاجمی کمترین تاثیر را بر پایداری در بزهکاری مجرمین حرفه ای جوان دارد.