ارتباط بار تمرینی و کیفیت کلی ریکاوری با وقوع آسیب های ورزشی در بازیکنان فوتبال

 با توجه به پیامدهای منفی که آسیب ورزشی می‌تواند برای ورزشکار، تیم و سیستم بهداشت و درمان به همراه داشته باشند باید دنبال استراتژی‌های جهت پیشگیری از بروز آن‌ها بود. هدف از مطالعه‌ حاضر بررسی ارتباط بین کیفیت کلی ریکاوری و بار کلی تمرینی با آسیب‌های ورزشی در بازیکنان فوتبال است.

 مطالعه حاضر از نوع آینده‌نگر است. نمونه آماری مطالعه را 100 فوتبالیست مرد با دامنه سنی 16 تا 21 سال تشکیل می داد که بعد از دریافت کد اخلاق در سال1400-1399  در شهرستان سنندج انتخاب شدند. برای ارزیابی کیفیت کلی ریکاوری بازیکنان از مقیاس کیفیت کلی ریکاوری استفاده شد. شدت فعالیت تقریبا 30 دقیقه بعد از مسابقه یا جلسه تمرینی با استفاده از مقیاس میزان فشار درک شده ثبت ‌شد. برای محاسبه بار کلی تمرین مدت‌زمان هر جلسه تمرینی برحسب دقیقه در میزان فشار درک شده ضرب شد. برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از آزمون‌های t مستقل، معادلات برآورد تعمیم‌یافته و نمودار ROC استفاده شد.

یافته‌ها: 

نتایج مطالعه نشان داد که کیفیت کلی ریکاوری و میزان بار کلی تمرین با خطر وقوع آسیب‌های ورزشی ارتباط معنی‌داری دارد (P<0.05). یافته‌های تحقیق حاضر نشان داد که به ازای هر واحد کاهش در کیفیت کلی ریکاوری خطر وقوع آسیب‌های ورزشی 10% و به ازای هر 100 واحد افزایش بار کلی تمرین خطر وقوع آسیب‌های ورزشی 3 درصد افزایش پیدا می‌کند.

نتیجه‌گیری: 

نتایج مطالعه حاضر اهمیت نظارت مکرر بر فرایند ریکاوری و بار تمرینی را برای به حداقل رساندن خطر آسیب‌دیدگی در بازیکنان جوان فوتبال نشان می‌دهد.