بررسی تذکره ‏الاولیا و مثنوی ‏های عطار براساس نظریه بیش‏متنیت ژنت

بیان مسئله: 

تذکره ‏الاولیا مهم‏ترین اثر منثور عطار و از بزرگ‏ترین متون منثور عرفانی است. تذکره‏الاولیا این امکان را دارد که مناسبات بینامتنی موجود در آن با آثار عارفان دیگر و حتی با مثنوی‏های خود عطار بررسی شود.

هدف این پژوهش نشان‏دادن ارتباط متنی پنجاه و یک حکایت مشترک تذکره‏الاولیا و مثنوی‏های عطار با رویکرد بیش‏متنیت یکی از ارکان پنجگانه نظریه ترامتنیت «ژرار ژنت» است که با روش توصیفی تطبیقی به انجام رسید.

یافته‏ های پژوهش بیانگر ارتباط گسترده تذکره‏الاولیا و مثنوی‏های عطار است. هر دو نوع بیش‏متنیت (همانگونگی و تراگونگی) در این آثار مشاهده می‏شود. این ارتباط بیشتر از نوع تراگونگی است. از میان مثنوی‏ های عطار، بیشترین درصد حکایت های مشترک با تذکره ‏الاولیا به‏ ترتیب در منطق ‏الطیر، الهی‏نامه، مصیبت‏ نامه و اسرارنامه مشاهده شد.