بررسی عشق سعدی براساس نظریه روان‏ درمانگری اگزیستانسیال اروین یالوم

گسترش چشم‏گیر مدل‏ها و شبکه ‏های ارتباطی؛ همچنین تنوع نیازهای زیستی و فرهنگی باعث از بین‏رفتن مرزهای قراردادی رشته ‏ها و علوم به‏ ویژه علوم ‏انسانی شده ‏است. امروزه باتوجه به افزایش مشکلات روانی و بالارفتن آمار خودکشی، بشر نیازمند روش‏هایی است، تا با استفاده از آن بتواند‏ گنجایش روانی افراد را بالاببرد. بنابراین برای کمک به نظریه‏ سازی در رشته ‏هایی چون روان‏درمانی نیاز به بهره ‏مندی از علومی نظیر ادبیات هستیم؛ زیرا روان‏درمانی مبتنی بر ادبیات به ‏علت وجود آموزه‏ های تعلیمی، اخلاقی و دینی، می‏تواند خدمات شایسته‏ای به روان‏ درمانگری کند. سعدی متفکر بزرگی که به‏خاطر بیان، حکمت‏ اخلاقی و مشرب فلسفی خود شهرت جهانی پیداکرده ‏است، در آثار خود به بیان ارتباط و معنای واقعی عشق‏ورزی پرداخته ‏است. در پژوهش حاضر با روش‏ های توصیفی-تحلیلی، مبتنی بر مطالعات میان‏ رشته‏ ای به بررسی عشق در افکار سعدی با رویکرد روان‏درمانگری اگزیستانسیال یالوم پرداخته‏ شده ‏است. هدف اصلی پژوهش پاسخ به این سوال است که سعدی و یالوم چگونه به انسان‏ها کمک‏ می‏کنند، تا از طریق عشق و ارتباط با دیگری، با تنهایی اگزیستانسیال خود در زندگی کنار بیایند یا خود را از آن برهانند؟ یافته‏ های پژوهش نشان‏ می‏دهد، باوجود تفاوت فرهنگی و بعد زمانی-مکانی، هر دو اندیشمند با زبان و شیوه‏ای تقریبا یکسان به بیان برقراری ارتباط با دیگری از طریق «عشق عاری از نیاز» پرداخته‏ اند.