ارزیابی تاب آوری کالبدی-اقتصادی منطقه 12 شهر تهران در مواجه با زلزله

اهداف :

بهترین راه مقابله با مخاطرات طبیعی و در راس آن زلزله، ارتقای تاب آوری سکونتگاهی در ابعاد مختلف است. بنابراین شناخت تاب آوری وضع موجود نقشی حیاتی در کاهش آسیب پذیری شهرها به همراه دارد. هدف از این پژوهش، ارزیابی تاب آوری کالبدی-اقتصادی منطقه 12 شهر تهران در مواجه با زلزله بود.

  روش شناسی: 

این مطالعه به صورت توصیفی- تحلیلی انجام شد. برای جمع آوری داده ها از روش کتابخانه ای-اسنادی و برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزارهای ArcGIS و Super Decision و مدل های FANP و Anselin Local Morans استفاده شد.

بیشترین ضریب در بین شاخص های موثر بر تاب آوری منطقه به ترتیب مربوط به شبکه حرکت و دسترسی (261/4)، وضعیت ساختمان (925/3)، کاربری ها (218/3)، پایداری اقتصادی (211/3)، تراکم (3.002)، خصوصیات زمین بستر (544/1) بود. وضعیت تاب آوری بسیار کم با بیشترین میزان، 8895457مترمربع از مساحت منطقه را دربرگرفت و 522081مترمربع (19/7%) در وضعیت تاب آوری بسیار زیاد قرار داشت. تفاوت معنی داری از لحاظ تاب آوری بین نواحی شش گانه منطقه 12 وجود داشت. در بعد تاب آوری کالبدی، ناحیه شش و یک، بیشترین میزان تاب آوری و ناحیه سه کمترین میزان تاب آوری را داشتند. در بعد تاب آوری اقتصادی، محلات بازار، بهارستان و مختاری بهترین وضعیت و محلات پامنار و هرندی بدترین وضعیت را داشتند.

نواحی جنوبی منطقه نسبت به نواحی شمالی در وضعیت تاب آوری بسیار کم قرار دارند که نیازمند برنامه ریزی سریع به منظور افزایش تاب آوری است.