ارزیابی و مقایسه PFS-OS بین دو روش درمانی (جراحی و سپس شیمی درمانی در مقایسه با نئوادجوانت تراپی و سپس جراحی) در بیماران مبتلا به سرطان آندومتر: یک مطالعه گذشته نگر

سرطان آندومتر، یکی از بیماری های رایج در بین زنان می باشد که هر ساله باعث مرگ و میر بسیاری از زنان در جهان می گردد. بقاء بیماران و پاسخ به درمان آن ها بر اساس شرایط بالینی و همچنین مرحله بیماری مشخص می گردد. مشخص شده بیمارانی که در مرحله پیشرفته (مرحله III و IV) هستند، دارای بقاء کم تری هستند. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی بقاء بیماران بر اساس OS و PFS (بقا کلی و بقای بدون پیشرفت) انجام شد.

روش کار: 

در این مطالعه کوهورت گذشته نگر، تمام بیماران مبتلا به سرطان آندومتر پیشرفته که از سال 2010 تا سال 2018 در بیمارستان های فیروزگر و رسول اکرم تحت درمان قرار گرفته بودند، در دو گروه با روش های درمانی متفاوت (اول نیوادجوانت تراپی و سپس جراحی در مقایسه با اول جراحی و سپس ادجوانت تراپی)؛ مورد مقایسه قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار Stata (نسخه 1/14) انجام شد. جهت بررسی میزان بقای بیماران از رویکرد کاپلان میر، جهت بررسی عوامل موثر بر میزان بقاء از یک مدل رگرسیون کاکس و جهت بررسی عوامل موثر بر میزان پاسخ به درمان از مدل رگرسیون لجستیک چندگانه استفاده شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد.  

هیچ گونه تفاوت معناداری از نظر میانگین بقاء در بیمارانی که تحت درمان با جراحی کموتراپی و کموتراپی جراحی بودند، وجود نداشت (05/0<p). بقاء کلی بیماران درمان شده به روش استاندارد در مقایسه با بیمارانی که ابتدا شیمی درمانی و سپس جراحی شدند، بیشتر بود.

هیچ گونه تفاوت معناداری در بقاء بیماران از نظر درمان با جراحی کموتراپی و کموتراپی جراحی وجود نداشت. جراحی، بیشترین ارتباط را در بروز عود بیماری و همچنین زنده ماندن بیماران داشت.