تحلیل گفتمان چند وجهی

تاریخچه تحلیل گفتمان با ابهامی پیرامون نام «گفتمان » احاطه شده است. این اصطلاح، قلمرو وسیعی از معنا را دربرمی گیرد که در جایی میان دو «نشانگر » قرار دارد. به طور کلی، ممکن است چیزی شبیه به «ارایه گزارش های مربوط به بسط زبان در حال استفاده» و «کشف ویژگی های برجسته اجتماعی، سیاسی، روانی در موجودیت های شبه متنی باشد». در زبان شناسی اجتماعی ، عموما تاکید و تمرکز عمده بر درک ارتباط بین (محیط های) استفاده از زبان و (ویژگی های) زبان مورد استفاده بوده است. در چنین کارهایی، «اجتماعی بودن» و معانی و آثار آن، برجسته تر و به عنوان پیش زمینه در نظر گرفته می-شود: چه کسی صحبت می کند، گفتگو با چه کسی صورت می پذیرد، در چه زمانی، با چه اهدافی و با استفاده از چه روش هایی. این عوامل و اهداف ردی از خود به جا می گذارند - خواه جزییات تلفظ در کارهای اولیه لابوف یا منظم و قاعده مند بودن استفاده از محدوده خاصی از منابع زبانی ، که منجر به توسعه مفهوم «کدها » در نظریه برنشتاین می شود. در رویکردهایی که بیشتر زبان محور هستند و نه با محوریت زبان شناسی اجتماعی یا جامعه شناسی، تاکید بر این بوده است که آیا می توان نظامات و قواعدی از نوع «رسمی » را در «بسط» گفتار و نوشتار «فراتر از» جمله، متمایز کرد و تشخیص داد؛ تا حدودی شبیه به مواردی که زبان شناسی در دهه 1970 در ارتباط با جمله بوجود آورده بود؛ چه در ساختارگرایی آمریکایی در اواسط قرن و چه در برداشت های چامسکی مآبانه از سازماندهی زبان در سطح جمله یا سطح پایین تر از آن.