بررسی رابطه ایمان و عمل و تاثیر آن بر سلامت روان از منظر قرآن

یکی از مسایل بسیار مهم قرآن کریم و نیز ادیان آسمانی   مساله " ایمان " بوده که پیرامون آن پرسش های متعددی از همان قرون اولیه در بین مسلمانان شکل گرفته است. ایمان اساسی ترین عنصر تدین یا مقوم دینداری است . تاریخ علم کلام نشان می دهد  ورود اولین فرقه ها و نحله های مسلمان در این بحث در وهله نخست نه به انگیزه های کلامی بلکه به منظور موضع گیری های عملی بوده است یعنی دغدغه اساسی آنها حول محور نسبت ایمان و عمل می چرخید. گرایش به مبدا جهان و کشش درونی به سوی حقیقتی که عالم بدان تکیه دارد، در کنار میل به جاودانگی و سعادت، دو دغدغه ی مقدس و دیرپای انسان بوده است. ادیان الهی و توحیدی که از حقیقت انسان و ویژگی منحصر به فرد و ساحت های وجودی او به خوبی آگاهی دارند، تنها راه منحصربه فرد، پاسخ به این دو نیاز انسان را «ایمان» معرفی می کنند. مفهوم حقیقت ایمان اساسی ترین موضوع یک دین را تشکیل می دهد، به طوری که تمامی اصول بنیادین نظری و عملی هر دینی، شامل اصول و فروع، برپایه ایمان و عمل صالح استوار است. به عبارت دیگر، شالوده جهان بینی هر فرد مومنی نسبت به این جهان و جهان دیگر برپایه این موضوع قرار دارد. بدین لحاظ اهمیت این امر چنان است که بی شک بدون درنظر گرفتن آن فهم حقیقت دین غیرممکن و ممتنع است. بنابر اینکه بحث ایمان زوایای ناشناخته ی بسیاری دارد، از اینرو نگارندگان با روش توصیفی- تحلیلی در این پژوهش برآنند تا به اهمیت ایمان در قرآن کریم و کلام شیعه پرداخته و رابطه آن را با عمل صالح مورد بررسی قرار دهند، زیرا  ایمان در قرآن جایگاه ویژه ای دارد، به گونه ای که پیام وحی، آن را محور همه ی ارزش ها ساخته است و می فرماید:  «قسم به عصر، بی تردید انسان در زیان کاری بزرگی است. مگر کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام داده اند و یکدیگر را به حق توصیه نموده و به شکیبایی سفارش کرده اند».