تاثیر 8 هفته تمرینات ترکیبی، هوازی تناوبی و هوازی تداومی بر ظرفیت های ریوی، شاخص های نکروز تنفسی-ریوی و عملکرد نظامیان در آب و هوای سرد و کوهستانی

رابطه نزدیک و موثری بین آمادگی جسمانی و کارایی دستگاه تنفسی وجود دارد، به طوری که به عنوان یکی از عوامل مهم موفقیت در ماموریت های سازمانی، بویژه در شرایط آب و هوایی نامتعارف (سرد و کوهستانی) مطرح شده و در پیشگیری از مشکلات تنفسی نقش مهمی ایفا می کند. پژوهش حاضر به منظور مقایسه تاثیر تمرین هوازی، مقاومتی و ترکیبی بر حجم ها و ظرفیت های ریوی، شاخص های نکروز تنفسی ریوی و عملکرد نظامیان 45-30 سال در شرایط آب و هوای سرد و کوهستانی انجام شد.

روش ها: 

تعداد 40 مرد نظامی با محدوده سنی 45-30 سال به طور تصادفی در چهار گروه 10 نفری، شامل: گروه تمرین ترکیبی، گروه هوازی تناوبی، گروه هوازی تداومی و گروه کنترل تقسیم شدند. برنامه تمرینی به مدت 8 هفته، به صورت سه جلسه در هفته و هر جلسه 90 دقیقه با شدت 60% تا 80% حداکثر تکرار بیشینه (در تمرینات ترکیبی) و 60% تا 80% ضربان قلب بیشینه (در تمرینات هوازی) در شرایط آب و هوای سرد (با اختلاف دمایی 5% پایین تر از میانگین دمای روزانه) و کوهستانی شهر تبریز اجرا گردید. ظرفیت های ریوی و شاخص های سرمی پروتیین سلولی کلارا 16 (CC16) و پروتیین D سورفکتانت (SPD) و رکورد دو 3000 متر در گروه های تمرینی، قبل و بعد از اتمام برنامه تمرینی به ترتیب از طریق آزمون دستگاه اسپیرومتر، روش آزمایشگاهی الکتروکمی لومینسانس و آزمون میدانی ارزیابی شد. برای بررسی تفاوت های درون گروهی و بین گروهی به ترتیب از آزمون های آماری t همبسته و واریانس یک راهه و تست تعقیبی بنفرونی استفاده شد. به منظور تحلیل آماری از نرم افزارSPSS  نسخه 22 استفاده شد و 0/05<p سطح معناداری در نظر گرفته شد.

یافته ها:

 اجرای 8 هفته برنامه پروتکل تمرینات ترکیبی، تناوبی هوازی و تداومی هوازی به طور معناداری میزان ظرفیت های ریوی، رکورد آزمون کوپر (دوی 3000 متر) نظامیان را بهبود بخشید (0/05<p) و شاخص های پلاسمایی CC16 و SPD را به طور معناداری کاهش داد (0/05<p). در مقایسه بین گروهی بهبود مقادیر این شاخص ها در گروه تمرینات ترکیبی نسبت به گروه تمرینات تناوبی هوازی (0/05<p) و گروه تمرینات تداومی هوازی (0/05<p) معنادار بود.

نتیجه گیری:

 اجرای 8 هفته تمرینات ترکیبی در مقایسه با تمرینات هوازی تداومی و تناوبی در کاهش پاسخ های نکروز و کاتابولیکی خطرزا و افزایش ظرفیت های دستگاه تنفسی و بهبود عملکرد در شرایط آب و هوای سرد و کوهستانی موثرتر است.