گستره بدعت و ملاک تشخیص آن: مطالعه ای تطبیقی بر تفاسیر قرآنی و روایی علمای اهل تسنن و تشیع

یکی از آسیب‏های مهمی که اسلام مانند دیگر ادیان الهی با آن مواجه بوده جریان‏های بدعت‏گذار است. از این رو در آیات و روایات مکررا و به وضوح بدعت مذموم دانسته شده و بدعتگذاران مورد نکوهش و شماتت قرار گرفته‏اند. اگرچه عالمان اسلامی بدعت را به «ادخال ما لیس من الدین فی الدین» معنا کرده‏اند اما اتفاق نظری در مورد ملاک‏های بدعت بین ایشان وجود ندارد. اغلب علمای امامیه نسبت دادن امری به دین بدون وجود مستند شرعی را بدعت دانسته ‏اند ولی گروهی از اهل سنت هر آنچه را که بعد از سه قرن ابتدایی اسلام حادث شده است را بدعت شمرده ‏اند. از این رو معیار تشیع در این خصوص کیفی و معیار اهل سنت کمی (زمان) می‏باشد. این رویه در بازشناسی سنت از بدعت به اختلاف آرای علمای اسلامی در زمینه گستره بدعت و مصادیق آن می‏انجامد. از منظر کسانی که امور حادثه بعد از سه قرن نخستین را بدعت می‏دانند، دامنه بدعت بسیار وسیع و گسترده است ولی بنا به دیدگاه گروهی که با استفاده از ادله عام، مسایل نوپدید را واجد مستند شرعی تلقی می‏کنند گستره بدعت محدود می‏باشد. در این نوشتار ضمن تبیین مفهوم بدعت برخی از معیارها، ادله و مصادیق آن مورد بازخوانی تحلیلی و تطبیقی قرار گرفته است.