اثربخشی آموزش روان نمایشگری بر برانگیختگی و انعطاف پذیری روان شناختی دانش آموزان طلاق دارای مشکلات رفتاری برونی سازی

هدف این پژوهش تعیین اثربخشی آموزش روان نمایشگری بر برانگیختگی و انعطافپذیری روانشناختی دانش آموزان طاق دارای مشکالت رفتاری برونی سازی و پژوهش حاضر شبه تجربی با طرح پیشآزمون- پسآزمون با گروه گواه و دوره پیگیری دوماهه بود. جامعه آماری شامل دانشآموزان طاق دارای مشکالت رفتاری برونیسازی شده بود که در دوره اول متوسطه در سال تحصیلی 1400-1399 در شهر اصفهان مشغول به تحصیل بودند. 40 دانشآموز طاق دارای مشکالت رفتاری برونیسازی با روش نمونه برداری هدفمند انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه های آزمایش و گواه گمارده شدند هر گروه 20 دانش آموز  و به پرسشنامه برانگیختگی بارت، استانفورد، کنت و فلتوس، 2004 ،پرسشنامه انعطافپذیری روانشناختی دنیس و وندروال، 2010 و سیاهه رفتاری کودکان و نوجوانان آشنباخ و رسکورال، 2001 پاسخ دادند. گروه آزمایش آموزش روان نمایشگری خوبانی، محمدی و جراره، 1392 را طی دو و نیم ماه در 10 جلسه 75 دقیقهای دریافت کردند. در گروه آزمایش 4 نفر و در گروه گواه نیز 3 نفر ریزش داشتند. نتایج تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر نشان داد آموزش رواننمایشگری بر برانگیختگی و انعطافپذیری روانشناختی دانشآموزان طاق دارای مشکالت رفتاری برونیسازی تاثیر معنادار دارد. بر اساس یافته های این پژوهش میتوان چنین نتیجه گرفت که آموزش روان نمایشگری با بهره گیری از فنونی همانند مواجه هسازی، ابراز احساسات، پالیش هیجانی و ایفای نقش میتواند به عنوان یک روش کارآمد جهت کاهش برانگیختگی و افزایش انعطاف پذیری روانشناختی دانش آموزان طاق دارای مشکالت رفتاری برونیسازی شده مورد استفاده گیرد.