اثربخشی درمان ریتم اجتماعی و میان فردی بر ناگویی خلقی و خودنظم دهی در افراد مبتلا به اختلال مصرف مواد در مراکز سرپایی

هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی درمان ریتم اجتماعی و میان فردی بر الکسیتیمیا و خودنظم دهی در افراد مبتلا به اختلال مصرف مواد در مراکز سرپایی بود.

پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی مردان مبتلا به اختلال مصرف مواد در مراکز سرپایی شهر خرم آباد در سال 1400 بود. از این بین، 18 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (9 نفر) و کنترل (9 نفر) قرار گرفتند. افراد گروه آزمایش درمان ریتم اجتماعی و میان فردی را در 12 جلسه 45 دقیقه ای با فراوانی دو جلسه در هفته دریافت کردند. جهت جمع آوری داده ها از مقیاس الکسیتیمیا تورنتو و پرسشنامه خودنظم دهی استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون ناپارامتری یو من ویتنی تجزیه و تحلیل شدند.

یافته ها:

 نتایج نشان داد که بین دو گروه تفاوت معناداری وجود داشت و درمان ریتم اجتماعی و میان فردی باعث کاهش الکسیتیمیا و افزایش خودنظم دهی در افراد مبتلا به اختلال مصرف مواد شد.

نتیجه گیری:

 بنا بر نتایج پژوهش حاضر، می توان از درمان ریتم اجتماعی و میان فردی برای کاهش مشکلات هیجانی و بهبود مهارت های خودنظم دهی در افراد مبتلا به اختلال مصرف مواد بهره برد.