تاملی در امکانات تئاتر خیابانی به مثابه پادقدرت با مطالعه ای بر یازدهمین جشنواره تئاتر خیابانی شهروند لاهیجان

تیاتر خیابانی در ذات خود با هنرهای موزه‌ای و به اصطلاح «نخبه‌گرا» فاصله‌ی معناداری دارد. هنرمندان تیاتر خیابانی باید تیاتر را نه صرفا به‌عنوان یک هنر، بلکه همچون ابزاری برای گشودن راه‌های صلح و پادقدرتی برای جنگ با تبعیض و نابرابری به کار گیرند. تیاتر خیابانی باید صدای افراد و گروه‌هایی را به گوش برساند که به مجراهای رسانه‌های اصلی دسترسی ندارند اما می‌خواهند دیدگاه و عقاید خود را درباره‌ی موضوع معینی بیان کنند. این تیاتر می‌تواند با انتقال افکار و عقاید بدیل و خلاف جریان حاکمه کارکرد سیاسی اجتماعی موثری در جامعه ایفا کند و برای ایجاد تغییر مثبت در زندگی تمامی افراد متعهد شود و با بهره‌گیری از نیروی مشارکت جمعی که قوه‌ای حیاتی در سرشت بشری است، شرایط نامطلوب حاکم بر جامعه را واکاوی کند و افراد جامعه را ترغیب کند که برای دستیابی به رشد جمعی دست‌به‌کار شوند. در این پژوهش با استفاده از روش‌های گردآوری اطلاعات یافته‌اندوزی کتابخانه‌ای و مشاهده میدانی نمایش‌های اجرا شده در یازدهمین جشنواره تیاتر خیابانی شهروند لاهیجان تلاش شده است که با رویکرد توصیفی تحلیلی به بررسی امکانات پادقدرتی تیاتر خیابانی پرداخته شود و نشان داده شود که هنرمندان باید با به‌کارگیری ظرفیت‌های این گونه‌ی نمایشی خود را از سلطه‌ی فرهنگی نهادهای قدرت که ارزش‌های هنری مطلوب خود را به جامعه دیکته می‌کنند، رها سازند و به رشد جامعه در بسیاری از جهات نظیر اجتماعی، سیاسی، آموزشی و فرهنگی یاری رسانند.