مدل سازی بین طرحواره های ناسازگار اولیه و ویژگی های شخصیتی گرایش به خودکشی: میانجی گری معنای زندگی در دانش آموزان متوسطه

در پژوهش حاضر رابطه ی طرحواره های ناسازگار اولیه و ویژگی‌های شخصیتی با گرایش به خودکشی با میانجی‏گری معنای زندگی مورد بررسی قرار گرفت.

روش پژوهش: 

پژوهش حاضر توصیفی و از نوع همبستگی (مدل یابی معادلات ساختاری) بود. 420 دانش آموز دوره متوسطه دوم شهرستان گچساران (215 نفر دختر و 205 نفر پسر) با روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. برای سنجش متغیرهای مورد مطالعه از پرسشنامه‏ های طرحواره‌های ناسازگار یانگ و همکاران (1998)، ویژگی‌های شخصیتی نیو (مک کری و کاستا، 1985)، معنای زندگی استگر و همکاران (2006) و گرایش به خودکشی مهرابی (1389) استفاده شد. در این پژوهش الگویابی معادلات ساختاری (SEM) با نرم افزار AMOS ویراست 26 استفاده شد. روابط واسطه ای در الگوی پیشنهادی با استفاده از روش بوت استراپ آزموده شدند.

یافته‏ ها: 

یافته ها نشان دادند که الگوی پیشنهادی از برازش خوبی با داده‏ ها برخوردار است. طرحواره‏ های ناسازگار اولیه اثر منفی و معنی داری بر معنای زندگی داشته (11/0-=β؛ 017/0=P) ولی اثر آنها بر گرایش به خودکشی معنی دار نبود. همچنین یافته ها نشان دادند که ویژگی‏های شخصیتی روان رنجوری (23/0-=β، 001/0>P)، برون گرایی (19/0 =β، 002/0>P)، توافق پذیری (17/0 =β، 003/0>P)، و وجدانی بودن (48/0 =β، 001/0>P)، دارای قدرت پیش بینی کنندگی معنی دار معنای زندگی در بین دانش آموزان بوده اند.

نتیجه ‏گیری:

 نتایج مربوط به روابط غیر مستقیم نیز نشان دادند، طرحواره‏ های ناسازگار اولیه و ویژگی‏های روان رنجوری، برون گرایی، توافق پذیری و وجدانی بودن از طریق معنای زندگی اثرات غیر مستقیم معنی داری بر گرایش به خودکشی داشتند، ولی مسیر غیرمستقیم ویژگی تجربه گرایی به گرایش به خودکشی از طریق معنای زندگی، معنی دار نشد.