بررسی کارکرد معنابخشی دعا و نیایش به حیات بشر در منظومه دین با تاکید بر نظریه کاتینگهام

چگونگی پاسخ مناسک دینی به ویژه دعا و نیایش در تامین نیاز ذاتی انسان به یک نظام معنابخش، به گونه ای که وی قادر به دریافت تفسیری معنادار از حیات کوتاه خود در این جهان گردد، مسیله ای قابل تامل است که نوشتار حاضر در ذیل کارکرد کلی دین در این رابطه، آن را مورد کاوش قرار داده و بدین منظور این تحقیق کتابخانه ای از نوع کیفی، از روش تحلیل مضمون و شیوه فرایند چرخه ای تحلیل مشتمل بر مراحل گردآوری داده ها، تحلیل احیاگرایانه داده ها بهره برده است. در پاسخ به پرسش اصلی «چگونه به رغم در حاشیه قرارگرفتن نسبت به عقلانیت مسلط بر افراد و جامعه در عصر مدرن و به رغم پیدایش رقبای جدی، دین و مناسک دینی از جمله دعا و نیایش قادر به تامین نیاز بشر به معنا هستند؟» یافته های این پژوهش نشانگر آن است که آموزه های دینی با آگاه سازی بشر نسبت به قوه ذاتی او و ارجاع به ذات الهی خویشتن، مجال درنگ و گفت وگو با خالق خویش را از طریق دعا و نیایش فراهم می نماید تا با اطمینان از یاری و حمایت های خداوند، نوعی احساس امنیت و آرامش درونی را تجربه کند و با اتکاء و بهره گیری از این پشتوانه، حیات و مرگ خود را هدفمند و معنا دار بداند. بدین سان، مناسک دینی به ویژه دعا و نیایش با پی ریزی زیرساخت های معنوی حیات انسان، نیاز این شریف ترین مخلوقات که در حیاتی مشحون از عادت و حیات بدون تامل و تفسیر، دستخوش سرگردانی ناشی از فقدان معنا در زندگی شده را تامین می نماید.