تدوین مدل ساختاری سازگاری پس از طلاق بر اساس عوامل اجتماعی و عوامل روانشناختی در زنان مطلقه شهر شیراز

زمینه و هدف : 

طلاق برای اغلب زنان گسستگی عاطفی و فشارهای روانی به همراه دارد،که نیازمند بیشترین تغییر برای سازگاری مجدد در این افرادمی باشد. لذا هدف از این پژوهش تعیین و تدوین مدل ساختاری سازگاری پس از طلاق بر اساس عوامل اجتماعی و  روانشناختی در زنان مطلقه شهر شیراز بود.

روش بررسی : 

یک مطالعه توصیفی از نوع همبستگی می‌باشد که در سال 1398 در شهر شیراز انجام شد. جامعه آماری مطالعه شامل کلیه زنان مطلقه بود که حداقل دو سال از طلاق آن ها گذشته و ازدواج مجددی نداشتند. 416 نمونه که به شیوه نمونه‏گیری در دسترس، از میان پانزده کلینیک روان‌شناسی تحت نظر بهزیستی و دادگاه خانواده انتخاب شدند و از طریق پرسشنامه‌های سازگاری پس از طلاق فیشر، پرسشنامه حمایت اجتماعی ادراک شده چند بعدی، پرسشنامه سازگاری اجتماعی بل، پرسشنامه سبک دلبستگی بزرگسالان، پرسشنامه پنج عاملی شخصیتی نیو فرم کوتاه و پرسشنامه راهبردهای تنظیم‏ شناختی هیجان  مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده‏های جمع‌آوری شده با استفاده از آزمون‌های آماری همبستگی پیرسون، رگرسیون چندگانه و فیشر تجزیه و تحلیل شدند.

یافته‌ها: 

نتایج نشان داد متغیرهای حمایت ادراک شده، سبک‌های دلبستگی و ویژگی‌های شخصیت از طریق متغیرهای تنظیم شناختی هیجان و سازگاری اجتماعی تاثیر معنی‌داری بر روی سازگاری پس از طلاق داشتند (05/0 <p). .تنظیم هیجان سازش نایافته بر سازگاری پس از طلاق، تاثیر منفی و معنی‌دار دارد (05/0<p). متغیر تنظیم هیجان سازش یافته نیز به صورت مستقیم و به طور غیرمستقیم هم از طریق سازگاری اجتماعی بر سازگاری پس از طلاق تاثیر مثبت و معنی‌داری دارد (05/0<p) در نهایت متغیر سازگاری اجتماعی بر سازگاری پس از طلاق تاثیر مثبت و معنی‌داری دارد (05/0<p). سازگاری اجتماعی قوی‌ترین پیش‌بین سازگاری پس از طلاق (63/0) و پس از آن ویژگی‌های شخصیت (59/0)بود. سبک دلبستگی ایمن از طریق تنظیم هیجان سازش یافته بر سازگاری پس از طلاق بیشترین تاثیر را داشت (26/0) بود. هم‌چنین ویژگی شخصیتی روان رنجوری از طریق تنظیم هیجان سازش یافته بر سازگاری پس از طلاق بیشترین تاثیر را داشت که (52/-) بود. حمایت دوستان از طریق سازگاری اجتماعی بر سازگاری پس از طلاق بیشترین تاثیر را داشت (43/0). راهبرد برنامه‌ریزی از طریق سازگاری اجتماعی بر سازگاری پس از طلاق بیشترین تاثیر را داشت (34 /0). متغیرهای ذکر شده در مجموع 65 درصد از واریانس سازگاری پس از طلاق را تبیین می‌کنند.

نتیجه‌گیری: 

مدل ساختاری نشان داد برخی از عوامل اجتماعی و روانشناختی قادر به پیش‌بینی سازگاری پس از طلاق می‌باشند و نتایج این پژوهش می‌تواند برای کلینیک‌های مشاوره، روانشناسی و دیگر نهادهایی که مسیولیت سلامت جامعه را بر عهده دارند، مورد مطالعه و مثمر ثمر واقع شود.