تاثیر مدیریت منابع انسانی سبز بر عملکرد زیست محیطی کارکنان وزارت ورزش و جوانان با نقش میانجی رفتارهای دوستانه با محیط زیست

پژوهش حاضر با هدف آزمون برازش مدل ساختاری ارتباط مدیریت منابع انسانی سبز و عملکرد زیست محیطی کارکنان وزارت ورزش و جوانان با میانجیگری رفتارهای دوستانه با محیط زیست انجام شد. روش تحقیق از نوع توصیفی- همبستگی بود و از طریق مدلسازی معادلات ساختاری به شیوه حداکثر درست نمایی انجام شد. جامعه آماری شامل همه کارکنان وزارت ورزش و جوانان بود و 261  نفر با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شد. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه های مدیریت منابع انسانی سبز فرخی و همکاران (1396)، عملکرد زیست محیطی شاه ویسی (1393) و رفتارهای دوستانه با محیط زیست تامپسون و برتون (1994) استفاده شد. تحلیل داده با استفاده از مدل سازی معادلات ساختاری از طریق نرم افزارهای SPSS و AMOS در سطح معناداری 05/0 صورت گرفت. نتایج نشان داد ضریب مسیر بین مدیریت منابع انسانی سبز و رفتار دوستانه با محیط زیست، همچنین بین رفتار دوستانه با محیط زیست و عملکرد زیست محیطی معنادار است و ضریب مسیر بین مدیریت منابع سازمانی سبز و عملکرد زیست محیطی معنادار نیست.  نتایج شاخص های نیکویی برازش نشان داد مدل مفروض پژوهش با داده های تحقیق برازش دارد. در نهایت نتایج بدست آمده از روش بوت استراپ نشان داد رابطه غیرمستقیم معناداری بین مدیریت منابع انسانی سبز و عملکرد زیست محیطی از طریق سازه رفتار دوستانه با محیط زیست وجود دارد اما نقش میانجی آن تایید نشد. برنامه های جبران خدمت می تواند موجب تحقق برنامه های مدیریت منابع انسانی سبز در کارکنان شده و میزان رفتارهای دوستانه با محیط زیست را افزایش دهد.