تاثیر تمرینات ثبات مرکزی بر درد و التهاب بیماران مبتلا به سندروم پیریفورمیس

سیاتیکا یکی از معمول ترین و مرسوم ترین بیماری های سیستم اعصاب محیطی به شمار می آید و ممکن است در اثر فشار بر روی خود عصب سیاتیک ایجاد شود. با توجه به اینکه عضله پیریفورمیس در نزدیکی عصب سیاتیک قرار دارد، اسپاسم آن باعث فشار بر عصب، بروز درد سیاتیک و در نهایت موجب سندروم پیریفورمیس می گردد. بنابراین هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر تمرینات ثبات مرکزی بر درد و التهاب بیماران مبتلا به سندروم پیریفورمیس بوده است.

مواد و روش ها:

 جامعه آماری این پژوهش را بیماران مبتلا به سندروم پیریفورمیس مراجعه کننده به مراکز پزشکی و درمانی شهر اراک، تشکیل داده است که از این بین، 20 نفر به صورت هدفمند انتخاب و به شکل تصادفی در دو گروه 10 نفره کنترل و تجربی قرار گرفته اند. گروه تجربی در مدت 6 هفته، به تمرینات ثبات مرکزی پرداخته و گروه کنترل در همین بازه زمانی به زندگی عادی خود ادامه داده است. به منظور بررسی تفاوت بین گروه ها از آزمون هایt-test ، خی دو و مک نمار در سطح معنی داری 0/05 استفاده شده است.

ملاحضات اخلاقی:

 انجام این مطالعه پس از تصویب در شورای آموزشی دانشگاه اراک، کمیته اخلاق دانشگاه علوم پزشکی اراک با شناسه IR.ARAKMU.REC.1400.157 و دریافت کد کارآزمایی بالینی از دانشگاه علوم پزشکی ایران با کد IRCT20211003052662N1، مورد تایید قرار گرفته و به منظور اطمینان از شرکت داوطلبانه آزمودنی ها، فرم رضایت نامه شرکت در طرح با مفاد مربوطه، از ایشان اخذ شده است.

یافته ها: 

پس از اجرای پروتکل تمرینی، در پایان هفته ششم، میانگین نمرات درد در گروه کنترل از 95/2 در پیش آزمون، به 90/7 در پس آزمون، کاهش یافته که این کاهش از لحاظ آماری معنی دار نبوده(0/562=P) در حالیکه در گروه تجربی این نمرات از 91/7 به 33/4، کاهش یافته و این کاهش از لحاظ آماری معنی دار می باشد (0/0=P)؛ بنابراین با 95 درصد اطمینان می توان گفت، تمرینات ثبات مرکزی بر درد بیماران مبتلا به سندروم پیریفورمیس، در سطح معنی داری 0/05، تاثیر معنی دار داشته است. از طرفی دیگر افرادی که عصب ملتهب داشته اند، در گروه کنترل از 10 نفر در پیش آزمون، به 8 نفر در پس آزمون، کاهش یافته که این کاهش از لحاظ آماری معنی دار نبوده (0/5=P) در حالیکه در گروه تجربی این افراد از 10 نفر به 2 نفر، کاهش یافته و این کاهش از لحاظ آماری معنی دار می باشد(0/008=P)؛ بنابراین با 95 درصد اطمینان می توان گفت، تمرینات ثبات مرکزی بر التهاب بیماران مبتلا به سندروم پیریفورمیس، در سطح معنی داری 0/05، نیز تاثیر معنی دار داشته است.

با توجه به یافته های تحقیق حاضر و با در نظر گرفتن شرایط حاکم بر نمونه های تحقیق، می توان نتیجه گرفت که تمرینات ثبات مرکزی باعث بهبود درد و التهاب بیماران مبتلا به سندروم پیریفورمیس می گردد و با توجه به اصول و ویژگی های منحصربه فرد تمرینات ثبات مرکزی، مقبولیت و اثر مثبت آن در بین افراد مورد پژوهش، امید است که این تمرینات در روند درمان این بیماران به طور روزافزون تری استفاده شود.