هیپرهموسیستئینمی و پیامدهای بارداری در زنان مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک: یک مطالعه مورد شاهدی

 یکی از چالش های پزشکی تولید مثل، تعیین نقش هیپرهموسیستیینمی در پاتوژنز سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOS) به ویژه در زنان با سقط مکرر (RPL) است.

 تعیین ارتباط بین هیپرهموسیستیینمی و نتیجه بارداری در زنان مبتلا به PCOS.

 این مطالعه مورد-شاهدی بر روی 245 زن (30-20 ساله) در گرجستان، تفلیس طی سال‌های 2019-2022 انجام شد. از این تعداد 175 زن مبتلا به PCOS (گروه مطالعه) و 70 زن سالم (گروه شاهد) بودند. زنان مبتلا به PCOS به گروه اول باRPL  (90 نفر) و گروه دوم با تولد زنده (85 نفر) تقسیم شدند. گروه اول به زیرگروه های A و B با و بدون مقاومت به انسولین تقسیم شدند. هموسیستیین (Hcy)، هورمون های محرک فولیکول، لوتیینه کننده، آنتی مولرین و تستوسترون تام و آزاد اندازه گیری شدند. برای تعیین حجم تخمدان و تعداد فولیکول های آنترال، شرکت کنندگان تحت معاینه اولتراسوند قرار گرفتند.

 در زنان مبتلا به PCOS، میانگین سطح هموسیستیین به طور معنی‌داری بیشتر از گروه شاهد بود 05/0 > p. در گروه اول، میانگین سطح هموسیستیین به طور معنی داری بیشتر از گروه دوم و گروه شاهد، 05/0 > p بود. میانگین سطح Hcy بین گروه دوم و گروه شاهد تفاوت معنی داری نداشت. میانگین سطح هموسیستیین در گروه اول، زیر گروه A به طور قابل توجهی بالاتر از زیر گروه B بود 05/0 > p. میانگین سطح تام و آزاد تستوسترون و سطوح ارزیابی مدل هومیوستاتیک-مقاومت به انسولین (HOMA-IR) در گروه اول به طور قابل توجهی بیشتر از گروه دوم و گروه کنترل بود. HOMA-IR در گروه دوم و گروه شاهد تفاوت معنی داری نداشت. میانگین سطح هورمون آنتی مولرین در زنان مبتلا به PCOS به طور قابل توجهی بالاتر از گروه شاهد بود 05/0 > p. تفاوت معنی داری در میانگین سطح هورمون آنتی مولرین، حجم تخمدان، تعداد فولیکول های آنترال و شاخص توده بدنی بین گروه های مقایسه PCOS مشاهده نشد. در گروه اول همبستگی مثبت بین Hcy با HOMA-IR مشاهده شد.

 سطح سرمی Hcy در زنان مبتلا به PCOS و RPL افزایش می یابد که با وضعیت مقاومت به انسولین آنها ارتباط دارد.