الزامات استیفای حق بر حریم خصوصی در بستر اینترنت اشیا از منظر حقوق ایران

اینترنت اشیا فناوری به ‏هم ‏رساندن اشیا، انسان ‏ها و حیوانات در یک شبکه است که به‏ علت ابعاد گسترده‏ای که در زندگی کنونی بشر دارد، بسیار حایز اهمیت است و این اهمیت در موضوع حفظ حق‏ های افراد مانند حفظ حریم خصوصی آن ‏ها بیشتر است. بر همین مبنا، سوال اساسی این پژوهش نسبت میان استیفای حق حریم خصوصی به ‏منزله حق بشری و استیفای حق بر اینترنت اشیا در نظام حقوقی ایران است. حق حریم خصوصی از انواع حق‏ های نسل اول است که در تزاحم با حق بهره ‏مندی از اینترنت اشیا قرار گرفته است. حق دوم در زمره حق‏ های اقتصادی و اجتماعی است که اثبات آن در حقوق بین‏الملل محل نزاع است. به‏ علاوه، رتبه این حق در مقایسه با سایر مصادیق حق‏های اجتماعی و اقتصادی پایین‏تر است، اما اگر استیفای این حق از ضروریات زندگی بشر در آینده شود، شاید بتوان از استیفای حق حریم خصوصی چشم‏پوشی کرد. محتوای حق حریم خصوصی در حوزه اینترنت اشیا شامل مدیریت و نظارت فرد بر داده ‏های شخصی خود از یک‏سو و از سوی دیگر، رعایت امنیت در سه حوزه امنیت خود سامانه ‏های اینترنت اشیا و سامانه ‏های مرتبط با آن در مقابل هک و نفوذ، امنیت و رعایت اصول در هنگام جمع ‏آوری قانونی داده ‏ها و امنیت در هنگام نگه‏داری و استفاده از داده ‏ها است و مصادیق نقض حق حریم خصوصی افراد در حوزه اینترنت اشیا در قوانین ایران شامل هتک حرمت و حیثیت افراد، دسترسی غیرمجاز به داده‏ها در سیستم اینترنت اشیا، در دسترس قراردادن داده ‏های موجود در سیستم اینترنت اشیا، حذف یا تخریب یا مختل یا غیرقابل‏ پردازش کردن داده ‏های موجود در سیستم اینترنت اشیا، ازکار‏انداختن یا مختل‏کردن سامانه ‏های اینترنت اشیا و... است که بهترین راهکار برای حمایت از این حق در برابر نقض آن، تصویب قوانین و سیاست‏گذاری‏ های فرهنگی است.