تعیین اثربخشی روایت درمانی بر کیفیت زندگی زناشویی و دلبستگی زوجین ناتوان مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر اصفهان

اگر زندگی زناشویی وضعیت مساعدی را برای ارضای نیازهای روانی زوج‌ها فراهم نکند، اثرات منفی به‌جا می‌گذارد. اختلال‌های روانی، افسردگی و خودکشی ازجمله پیامدهای این مسیله است. هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی روایت‌درمانی بر کیفیت زندگی زناشویی و دلبستگی زوجین ناتوان مراجعه‌کننده به مراکز مشاوره شهر اصفهان بود.

روش‌ بررسی:

 پژوهش حاضر از نوع طرح تک‌موردی بود. جامعه آماری پژوهش را تمامی زوج‌های ناتوان (درحل مسایل زناشویی) مراجعه‌کننده به مراکز و کلینیک‌های روان‌شناسی شهر اصفهان در سال 1398 تشکیل دادند. از میان آن‌ها باتوجه به ملاک‌های ورود و خروج، به‌صورت دردسترس و هدفمند سه زوج به‌عنوان نمونه انتخاب شدند و مداخله روایت‌درمانی را دریافت کردند. برای جمع‌آوری داده‌های تحقیق، پرسش‌نامه کیفیت زندگی (روابط) زناشویی (فلچر و همکاران، 2000) و مقیاس تجدیدنظرشده دلبستگی بزرگسال (کولینز و رید، 1990) به‌کار رفت. شرکت‌کنندگان مداخله روایت‌درمانی را به‌صورت هفته‌ای یک جلسه و به‌مدت دوازده جلسه دریافت کردند. برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها و به‌منظور بررسی اثربخشی روایت‌درمانی از شاخص تغییر پایا (RCI) و درصد بهبودی استفاده شد. یافته‌ها:

 براساس نتایج، در متغیر کیفیت زندگی زناشویی، شاخص تغییر پایا در زوج‌های دوم (2٫19) و سوم (4٫04) از نظر آماری معنادار بود که اثربخشی درمان را نشان داد. برای متغیر سبک دلبستگی ایمن، شاخص تغییر پایا در زوج دوم (2٫18) از نظر آماری معنادار بود و تنها در زوج دوم درمان اثربخشی داشت. برای متغیر سبک دوسوگرا/اضطرابی باتوجه به اینکه شاخص تغییر پایا در زوج‌های اول (0٫51) و دوم (0٫17) و سوم (0٫17) کمتر از 1٫96=Z به‌دست آمد، می‌توان نتیجه گرفت که برای این متغیر درمان اثربخش نبود.

نتیجه‌گیری: 

اجرای روایت‌درمانی باعث ارتقای کیفیت زندگی زناشویی و سبک دلبستگی ایمن در برخی زوجین می‌شود؛ بنابراین می‌توان از این رویکرد برای بهبود مسایل بین‌فردی و زناشویی و کاهش میزان طلاق در جامعه استفاده کرد.