مقایسه اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر نظریه انتخاب با روان درمانی معنوی مبتنی بر بخشش بر امید به زندگی زنان درمعرض طلاق

 افزایش طلاق و نارضایتی زناشویی سبب شده است تا میزان گرایش به‌سمت طلاق روند افزایشی پیدا کند. پژوهش حاضر به‌منظور مقایسه اثربخشی زوج‌درمانی مبتنی‌بر نظریه انتخاب با روان‌درمانی معنوی مبتنی‌بر بخشش بر امید به زندگی زنان درمعرض طلاق انجام شد.

روش‌بررسی:

 روش این پژوهش نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با گروه گواه و با دو مرحله پیگیری (یک‌ماهه و سه‌ماهه) بود. جامعه آماری پژوهش را تمامی زنانی تشکیل دادند که در بازه زمانی بهار سال 1400 به شورای حل اختلاف شهرستان مریوان ارجاع داده شدند. از بین این زوجین شصت زن واجد شرایط داوطلب به‌صورت دردسترس وارد مطالعه شدند و به‌طور تصادفی در دو گروه آزمایشی (زوج‌درمانی مبتنی‌بر نظریه انتخاب و روان‌درمانی معنوی مبتنی‌بر بخشش) و یک گروه گواه قرار گرفتند (هر گروه بیست نفر). زوجین هر دو گروه در چهار مرحله سنجش مذکور به پرسش‌نامه‌ امید به زندگی (اسنایدر و همکاران، 1991) پاسخ دادند. تحلیل داده‌ها با آزمون‌های‌ کای‌دو، تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر و تعقیبی بونفرونی در سطح معناداری 0٫05 در نرم‌افزار SPSS نسخه 23 صورت گرفت.

یافته‌ها:

 میانگین نمرات متغیر امید به زندگی در گروه زوج‌درمانی مبتنی‌بر نظریه انتخاب و گروه روان‌درمانی معنوی مبتنی‌بر بخشش به‌طور معناداری بیشتر از گروه گواه به‌دست آمد (0٫001>p). میانگین نمرات امید به زندگی در گروه زوج‌درمانی مبتنی‌بر نظریه انتخاب به‌طور معناداری بیشتر از گروه روان‌درمانی معنوی مبتنی‌بر بخشش بود (0٫001>p). در دو گروه آزمایش، تفاوت معناداری در میانگین نمرات امید به زندگی بین مراحل پیش‌آزمون و پس‌آزمون، بین مراحل پیش‌آزمون با پیگیری یک‌ماهه و پیگیری سه‌ماهه، بین مراحل پس‌آزمون با پیگیری یک‌ماهه و پیگیری سه‌ماهه و بین مراحل پیگیری یک‌ماهه با پیگیری سه‌ماهه مشاهده شد (0٫05>p). 

نتیجه‌گیری:

 براساس یافته‌های پژوهش نتیجه گرفته می‌شود که زوج‌درمانی مبتنی‌بر نظریه انتخاب درمقایسه با روان‌درمانی معنوی مبتنی‌بر بخشش در افزایش امید به زندگی زنان درمعرض طلاق تاثیر بیشتری دارد.