بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر کنترل هیجان و تاب آوری مادران کودکان مبتلا به صرع

مراقبت از کودکان مبتلا به صرع بسیار چالش‌برانگیز و استرس‌زا است و علایم و ناتوانی‌های مرتبط با شرایط عصبی تاثیر عمده‌ای بر افراد، خانواده‌ها و مراقبان دارد. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی رفتاردرمانی‌ دیالکتیکی بر کنترل هیجان و تاب‌آوری مادران کودکان مبتلا به صرع انجام شد.

روش‌بررسی:

 روش پژوهش، نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون و پیگیری دوماهه همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری مطالعه را تمامی مادران کودکان مبتلا به صرع مراجعه‌کننده به بیمارستان‌ پورسینای شهر رشت در سال 1400 تشکیل دادند که 32 نفر داوطلب واجد شرایط به‌روش نمونه‌گیری دردسترس بررسی شدند. سپس به‌روش تصادفی (قرعه‌کشی) در دو گروه رفتاردرمانی ‌دیالکتیکی و گواه (هر گروه شانزده نفر) قرار گرفتند. رفتاردرمانی دیالکتیکی مارشا لینهان (1970) در ده جلسه صرفا برای گروه آزمایش به‌کار رفت. ابزارهای پژوهش، پرسش‌نامه کنترل هیجانی (راجر و نجاریان، 1989) و مقیاس تاب‌آوری کانر-دیویدسون (کانر و دیویدسون، 2003) بود. داده‌ها با استفاده از آزمون خی‌دو، آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌‌گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در نرم‌افزار SPSS نسخه 26 در سطح معناداری 0٫05 تحلیل شدند.

یافته‌ها:

 اثر گروه، اثر زمان و اثر متقابل گروه و زمان بر متغیرهای کنترل هیجان و مولفه‌های آن (بازداری هیجانی، کنترل پرخاشگری، عدم نشخوار، کنترل خوش‌خیم) و متغیر تاب‌آوری معنادار بود (0٫001>p). نمرات پس‌آزمون و پیگیری متغیر کنترل هیجان و مولفه‌های مذکور و متغیر تاب‌آوری در گروه آزمایش درمقایسه با نمرات پیش‌آزمون به‌صورت معناداری افزایش یافت (0٫001>p). در همه متغیرهای مذکور بین میانگین‌های پس‌آزمون و پیگیری متغیرهای مذکور تفاوت معنا‌داری مشاهده نشد که حاکی‌از ماندگاری تاثیر مداخله در مرحله پیگیری بود (0٫05<p).

نتیجه‌گیری:

 براساس یافته‌ها، رفتاردرمانی دیالکتیک بر افزایش کنترل هیجان و تاب‌آوری مادران کودکان مبتلا به صرع اثربخش است؛ بنابراین مشاوران و درمانگران می‌توانند به‌منظور بهبود و افزایش کنترل هیجان و تاب‌آوری مادران کودکان مبتلا به صرع یا بیماری‌های مشابه، از رفتاردرمانی دیالکتیکی استفاده کنند.